Şu an bolkanda karanlığın derinliklerini incelerken geceyle ilgili hiçbir fikrimin doğru düzgün olmadığını bir şey bilmediğimi farkettim. Gecenin bu vakti hafif esen rüzgarın burnuma getirdiği lağım kokusuyla ve ruhsal sancı ve onun da sanrısıyla başa çıkmaya çalışıyorum. Çıkabilir miyim? Bilinmez. Ama burnumun direğine kadar inen kokuyu o kadar da dert etmediğimi biliyordum. Neyse ki bu gecenin tek bilmeyeni ben değilim. Babam da eşlik ediyor bilmeme konusunda tabii o uykusunda ama. Mesela bugün yüzüme tükürürcesine uzattığı iki cevizden aldığım tadı hayatımda yediğim hiçbir cevizden alamadığımı bilmiyordu. Cevizin gerçek tadı mıydı bu yoksa bana mı hep küflenmiş ceviz denk gelmişti? Bi karışıklık var neyse ki bilmiyorum rahat mıyım? Oldukça. Şimdi diyeceksiniz ki ya da der misiniz bilmiyorum ama; hem sancı o bu şu diyorsun hem de rahatım diyorsun böyle şey olur mu ? Evet, olur dostlarım. İnsanoğlu nasıl bir varlık hala çözebilmiş değilim ama kendim de çözmüş olduğum bir şey var elbet. Bu işin sırrı alışmak. Alışmaktan memnun muyum? Bu da muamma. Kolay değil ama baştan söyleyeyim sonra uyarmadı demeyin. Çünkü kötüye alışmak iyiye alışmaktan kat be kat zordur. Bu arada kokunun nereden geldiğini hâlâ bilmiyorum.
·
189 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.