Daha önce yazarın "Ateşle Yaklaşma" sını okumuş, daha ilk sayfasından Buzkandilleri'ni okumaya niyet etmiştim. Başladım ve elimden bırakamadan bitirdim. 16 öykünün her birini ayrı benimsedim. Her birindeki kahraman ben olabilirdim, öyle yakındılar. Bazı konular hep yaşadığımız, konuşmadıklarımızdı. Mesela otistik çocuğu olan aile, gerçekte var olsa duygularını yine göstermeyecek, misafirlere söyledikleri ya da aleni olup söylemediklerinden bilecektik içlerini. Ya da kuzeni tarafından tacize uğramaktan son anda kurtulan genç kızın o anda olanların yanlış olduğunu kuzeninin oje sürmek bahanesiyle bacaklarını azar azar kendine doğru çekmesiyle hissetmesi ( gösterilmesi), yine konunun hiç konuşulmadan, kuzenin evden gönderilerek sonuçlanması olaya verdiğimiz toplumsal tutumu harika simgelemiş. Ilk öyküde taciz edilen kızın saflığını, başına ne geldiğini anlamadan her şeyin bitmiş olmasını bu kadar kesin ve aniden anlatan, ortada duran duyguyu okuyucuya fazla ayrıntıya girmeden olduğu gibi anlatabilen benzer bir öykü okumadım hiç. Yazar, olayları anlatırken de çok ayrıntıya girmemiş, duyguları aktarırken de duygu sözü etmemiş, yani bir öykü metninden beklenen en önemli özelliği, söylemeden, anlatmadan göstermeyi başarmış.Bunu da olabildiğince güçlü, kararlı ve zerafetle yapmış. Türk Öykücülüğü'nden çok umutlu olmak için bir kitapla daha karşılaşmaktan memnun, okuduğum metinlerin aklımda ve kalbimde kalan tortusundan razıyım.

BuzkandilleriKadire Bozkurt · Notos Yayınevi · 2022128 okunma

·

16 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Meral Nalbantoğlu