Merhaba canlar...
@okuyan_kadinlar_kulubü nün #heraybirdunyaklasiği etkinliğinde #dostoyevski nin #suçveceza sı ile yeniden buluştum. Hakkında ne yazsam az kalacak olan bu baş yapıtı 
Nuray Nuray'ımla birlikte okuduk.
Ne kadar körmüşüm... İlk okuduğumda ne kadar yüzeysel bakmışım her şeye. Okudum bitti yazmışım üstelik. Halbuki okunuyor ama bitmiyormuş ruhunuzda bıraktığı hezeyanlar...
Rüyalarıma kadar sızan Raskolnikov, kendi mahfı ve aynı zamanda kurtuluşu için yedi yüz otuz adım attı...Çirkin ama insanı baştan çıkartan hayaller eşliğinde, tüm güçsüzlüğüne ve kararsızlığına rağmen gözü pek bir şekilde atılan yedi yüz otuz adım...Sonrası tartışılır. Siz katil dersiniz, bir başkası hırsız der...Kimi ruh sağlığını kaybetmiş bir deli, kimi hasta der...Ben 'dönüşüm' derim...Tıpkı Kafka'nın yaşadığı toplumun iğrençliği ve bozuk olmasıyla yakından ilişkili olan hamam böceği gibi...
Aslına bakarsanız onun derdi kendini bulmaktan başka bir şey değil. Çünkü Raskolnikov'un teoride edindiği varsayıma göre insanlar ikiye ayrılır. Sıradan olanlar ve olağanüstü olanlar. Sıradan olanlar haklarını bilen, yasalara ve kurallara göre hayatını idame ettiren insanlar. Olağanüstü olanlarsa ideallerini gerçekleştirmek uğruna kanunu tanımayan, kendi kanunlarını koyan ve ideolojileri için kan dökebilen, buna rağmen kahraman olarak görülen insanlar... Kendini olağan üstü adleden birinin, daha önce hiç böyle bir teşebbüsü olmamasına rağmen 'cinayet işleme' fikrini kabul etmesi ne kadar zor olabilir ki? Bu eylemin sebebi ne yoksulluğudur, ne de öldürdüğü kişiye yüklediği anlam. Sadece yapılabilir olmasını kendisine kanıtlaması yeterlidir.
Peki ya sonrası...Duyulan vicdan azabı ve pişmanlık neden? İçine işleyen yalnızlık ve yalnız kalma hissi, tek başına kalmışlığının sonsuz acılar veren karanlık duygularıyla doldu yüreğinin çırpınışları niye? Bir krapm gibi ruhuna giren ve vücudunu güçsüz bırakan histeri nöbetleri, kahreden üzüntüsü, bazen ölmekte olan kimi insanlarda olan hastalıklı umursamazlık niçin? Olağanüstü insanlarda, daha iyiyi yaratmak için sergiledikleri kanlı eylemler sonucu olması gereken o dik duruş nerede? Belki de ipler burada kopuyordur. Marmeladov'un meyhane köşesinde bağıra çağıra söylediği "İnsanın gidebilecek hiçbir yerinin bulunmamasının ne demek olduğunu biliyor musunuz?" sözüne istinaden, gidecek bir yeri olmadığını, kendi deyimiyle olağanüstü bir insan değil sıradan bir insan olduğunu, sadece otoriteye değil vicdanına dahi boyun eğmek zorunda olduğunu anladığı an bulmaya başlıyordur kendini. Tüm o kendi kendini aşağılamaları, küçük görmeleri, bir bite benzetmesi, ardına sığınmaya çalıştığı küçük yalanlarla zemin hazırlıyordur yeniden doğuşuna kim bilir? Bu yeniden doğuşta, kendi gibi düşmüş fakat inancını kaybetmemiş olan Sonya'nın da katkısı olduğunu atlamamam gerek. İncil'den okuduğu İsa'nın mucizesi sonucu bir ölüyü dirilttiği bölüm, ruhen ölmüş olan Raskolnikov'un kurtuluşa ermesi için vicdan yükünden kurtulup huzuru bulmasını sağlayan önemli bir kesit bence. Aksi halde Raskolnikov'un kendisini bekleyen yeni hayatını karşılarken "Artık onun inançları, benim inançlarım olamaz mı?" düşüncesi son sözleri olmazdı kanaatindeyim.
Tüm karakterler sayesinde artık okuduklarım farklı bir şekilde akacak gözlerimin önünden.
Daha anlatmak istediğim Raskolnikov'un kardeşi Dunya, en yakın arkadaşı Razumihin, soruşturma yargıcı Porfiriy, kendisi gibi olduğunu iddia eden Svidrigaylov var. Gelin görün ki karakterlerin hepsi öyle derin, psikolojik durumları ve toplum arasındaki yerleri, birbirleri üzerine uyguladıkları baskı öyle ince ki ayrı ayrı incelemeleri hak ediyorlar. Hepsi hakkında ayrı ayrı bir bu kadar daha yazabilirim.
Buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim.
Lütfen okuyun, hatta okuduysanız ilk fırsatta tekrar edin, aradaki farkı göreceksiniz.
Keyifli okumalarınız daim olsun...
Kitapla kalın...
·
32 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.