Soğuk bir akşam, odanın içindeki sessizlik, aldatmanın ağırlığıyla dolmuştu. Yatağın üzerindeki boş yatak örtüsü, bir zamanlar paylaşılan anıları anımsatıyordu. Odayı dolduran hüzün, duvarlardan yavaşça sızıyordu.
Gözler, bir zamanlar içinde kayboldukları o güzel bakışları arıyor, fakat artık o ışıltıyı bulamıyordu. İhanetin izleri, duvarlardaki fotoğraflarda gizli kalmış anıları sarhoş etmişti. Bir zamanlar sevgiyle dolu gülüşler, şimdi boşluğa düşen yapraklar gibi yerlere serilmişti.
Hafif bir rüzgar, perdeleri hafifçe oynatırken, odanın içindeki sükûnet, bir ağıtın sessizliğini andırıyordu. Bir sevdayı kaybetmenin acısı, odanın içinde bir yankı bulmuştu; geçmişin masumiyeti, aldatmanın gölgesiyle boğuşuyordu.
Gözyaşları, yastığa düşerken, bir zamanlar paylaşılan güzelliklerin yitip gitmesi, yürekte derin bir yara açıyordu. Ancak belki de bu karanlık an, içsel bir gücü keşfetmenin ilk adımıydı. Kalp, kırılmış ama hala sevgiye açık, bekleyen bir bahar çiçeği gibiydi. Belki de acının gölgesinde, yeni bir başlangıcın umudu filizlenecekti.