Yılın başı, sanki yılın en özel en güzel, en şiirsel zamanıdır çünkü koca bir yıl başlar umutla , kötüyse geçmiş gitmiştir,ne güzel ; iyiyse daha güzeli olsa keşke ,yeni bir başlangıç yapmak, yenilenmek, değişmek belki, ya da aynı kalmaya karar vermek… yeni yılın büyüsü, sizi içine çeker, bir şeyleri daha güzel yapmak, dilemek, daha çok dilemek istersiniz o büyüye kapılıp.. Murathan Mungan da benim gibi düşünmüş olacak ki, Mırıldandıklarım adlı şiir kitabına Bir Yılın Son Günleri adlı şiiriyle başlar, anlatmaya tüm yılı, incindiklerini, umutlarını, zamanın geçmesini fütursuzca.. “bir yıl daha bitiyor işte bu kadar duru, bu kadar yalın bu kadar el değmiş sıradan bir gerçeği daha kolları bağlı hayatımızın bir şiire nasıl dahil edilir yılın son günleri her sonda, her başlangıçta ve her defasında alır gibi bir başlangıç karşımıza perdelere çekip, ışıklar söndürüp oturup yatağın içinde bir başımıza sorgulamak kendimizi öğrenmek ikizin anadilini,ikinci belleğimizi öğrenmek kendimizle hesaplaşmanın buzul ilişkilerini bu aynaların dehlizlerinde gezinirken görürüz karanlık günlerimizin kenar süslerini biterken yılın son günleri biliyoruz takvimler belirlemez değişimin mevsimlerini gençlik ikindilerini kargınmış bir çocuktuk büyüdüğümüzden beri” “kırdım mı incittim mi birilerini kimleri kazandım, yitirdiklerim kimler? kendimi yineledim mi yazdıklarımda? yeniden düşünmeliyim dostluklarımı,ilişkilerimi dağınık yatağım,mutsuz yatağım çoğalttım mı eksiklerimi? gözlerim çocukluk fotoğraflarında mı kaldı yitirdim mi yoksa masumiyetimi? borçlarımı ödedim mi? doğru seçtim mi soruların fiillerini? tırnaklarım kesilmiş,dişlerim fırçalanmış,saçlarım taranmış, giysilerim ütülü,odam düzenli mi? ödünç aldığım kitapları geri verdim mi? geri verdim mi aldıklarımı: aşkları,dostlukları,sevgileri,güvenleri,bağları kitaplara, sayfalara, satırlara borcumu ödedim mi? yokladım mı duygularımı hala sevebiliyor muyum insanları? ovmalı gümüşlerimi, bakırlarımı; cila geçmeli ahşaplarıma ovmalı umutları…” “…o kadar çok anlattım ki kendime kaldım anlatmaktan bunaldım kendiyle boğuşmasını başkalarında çözmeye çalışan insanlardan usandım sözcük oynamalarından, tılsımlı sıfatlardan kaç zamandır bir ermiş dinginliği havalandırıyor dizlerime açılan pencereleri, durup bakıyorum akşam sularında zaman kavramlarına, zamanı düşünüyorum; koyuluyorum anlamını yitiriyor “şimdiki zaman”ın boşyücelikleri, tarihin unutkan sayfalarındaki mürekkep lekeleri işimin başına dönüyorum içimde ıssız bir gönül erinci kaç zamandır duru, yalın, çalışkan, iyi insanlar özlüyorum ‘içtenliğin ya da ‘dünya görüşünün’ kirletmediği kendime bir yeni yıl kartı yazarak bunları diliyorum.” “…aranıp duruyorum adresini yitirdiğim insanları vitrin camlarına yansıyan yüzlerde bilmiyorum kalmış mıdır adresini yüzlerinde taşıyan insanlar hala bir umut var mıdır çıkmaz bir sokağa benzeyen bu avare avunması vitrinlerde” Mungan benim ruhumun mihenk taşıdır… Siyahkâr oluşumun emeklediği yerdir şiirleriyle…

Eteğimdeki TaşlarMurathan Mungan · Metis Yayıncılık · 2012661 okunma

·

128 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Rüzgâr...