Kimi zaman insanın önüne dikilen duvar taştan değil de korkudan oluyordu. Ve bu korkuda ayakları zincire vuran kaba bir güç vardı. Yaşarken, ölürken, umutlanırken, çabalarken, kazanırken ve kaybederken her günün her saatini sekteye uğratmak için can atan korku hissediliyordu ayaktan kavrayan ağırlıkta. Bir zamanlar Bayan Anjelika da bu korkuyla sınandı. Hayat onu yırtıcı insanlar arasında yapayalnız bıraktığında nazik tabiatı, iyi niyeti ve ailesinden aldığı yüksek terbiyenin gerekleri onu birkaç lokmada yenip yutuluverecek çaresiz bir av gibi ortaya sürüverdi. İnsanlar onu azarlıyordu. Hiçbir şeyde kendi kararını vermeye hakkı yoktu. Sürekli itilip kakılan bir parya gibi kendi isteği ve iradesi dışında diğerlerinin kabalığıyla şekilleniyordu hayatı. Ama en nihayet o bunu gördü. İçindeki korkunun korktuğu tüm herkesten ve her şeyden daha korkunç, kötü ve kaba olduğunu gördü.
Sayfa 61 - YAZARIN KENDİ YAYINIKitabı okudu
·
66 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.