Gönderi

[27]. Hugo, Victor. Sefiller.
“Küçük-Gervais!” Ama telaffuzu belli belirsiz, zayıf bir sesti bu. Son çabasıydı. Görünmez bir kuvvet sanki onu kötü vicdanının ağırlığıyla orada, o an eziyormuş gibi, bacakları birden çözüldü; bitkin bir halde iri bir taşın üzerine çöktü; yumrukları saçlarında, yüzü dizlerindeydi; “Ben bir sefilim!” diye haykırdı. O zaman yüreği çatladı, ağlamaya başladı. On dokuz yıldır ilk defa ağlıyordu.
Sayfa 166 - (Karakterin dönüşüm anları)Kitabı okudu
·
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.