Rahmetle... 6.2.23
"Önce korkunç bir uğultu geliyor, ardından sert ve insanın ayaklarının bağını çözen bir sarsıntı..." Diyordu...
Kıyamet mi bu ? Kimin kıyameti? Yerle bir olan betonların içinde kimler var? Umutlar, pişmanlıklar, küskünlükler, sabaha halledilecek binlerce iş... Kokusunu içine çekmek için annesinin yatağına koşmaya gidecek kaç ufacık kalp?
Bir damla sütü bekleyen kaç yeni doğan...
Kıyamet mi bu ? Koptu kopacak. Koptu sanki. Her birinin kıyameti. Bu taş betonların içinde kaç sessiz çığlık koptu? Kaçı duyulmadı ? Güneşi vücuduna geçiremeden daha... Sarılmayı bekleyen kaç kol eksik? Göğsüne düşmeyi bekleyen kaç baş? Eksik kaldı özürler, helallikler, aşklar, aşıklar. Öksüz kalan topraklar, anneler, babalar, çocuklar. Şimdi her şey ve herkes sessiz. Yaralı bir kuş geziyor göğün en üstünde. Yas bile tutamadan daha... Tanıyamadan kardeşini, annesini, babasını bir karış toprağa isimsiz bir tahta ile...
"Önce korkunç bir uğultu geliyor, ardından sert ve insanın ayaklarının bağını çözen bir sarsıntı..." Diyordu...
Gidiş, yok oluş, yeniden doğuş.
Hbk.
·
13 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.