"Hasılı, Cavit Bey, meğer ihtiyarlamak elden ayaktan düşmek düşmek değil, hükümsüz sayılmakmış. Tedavülden kalkan banknotları bilirsiniz. Artık bir kıymeti yoktur ama bir türlü de çöpe atılamaz. Evin içinde oradan oraya kaldırıp dururuz, oraya buraya sıkıştırı veririz. İhtiyarlık buymuş meğer Cavit Bey. Atamadıkları için bir çekmecenin dibine itivermeye çalışıyorlar. Artık hisleriniz, arzularınız yokmuş sanılıyor. Ezcümle, böyle bir ruh hali içinde insan bir nefes sesi arıyor. Denir ki, aramakla bulunmaz, ola ki denk gelesin! Peşinden koşmakla olmaz, sabırla çağırır gül bülbülü, böyle öğrendik. Fakat bu memleket de bu hayat da, insanlar da pek yaveleşti. Herkes her şeyi herkese söylüyor nitekim. Oysa yeniyetmelik sayılır, değil mi Cavit Bey? Herkese, her şeyi bir anda söyleyivermek diyorum, toyluk sayılır; gönlün en derininde birikeni, bir kerede muhatabına sayıp döküp sonra susmak. Bu da intihar gibi bir şeydir efendim... Biri seni kurtarmazsa kendi sözünle kanaya kanaya can verirsin."
Sayfa 320 - CanKitabı okudu
·
133 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.