Yağmur Atsız'ın bu otobiyografisi aslında Zülfü Livaneli ile ilgili yazdığı bölümü okuduktan sonra ilgimi çekti. Tarihimizde bolca meşhur baba oğul ilişkileri var. Necip Fazıl, Nazım Hikmet, Hasan Ali Yücel ilk akla gelenlerdir. Yağmur Atsız otobiyografisinde aslında çok da fazla bahsetmiyor babasından ve fikir ayrılıklarından. Geçmişi özlem ve sevgiyle anıyor. Özellikle bu tarz geçmiş anlatılarında eski İstanbul öğrenmek çok ilgimi çekiyor. Yağmur Atsız da çocukluğunun geçtiği Maltepe, Bağdat Caddesi ve Dragos'u anlatıyor. Bahçeli ve ahırı olan evler, geniş sokaklar, kalabalık aileler, eksik olmayan misafirler, aile ve komşuluk bağları... Cumhuriyetin o ilk kuşağını bazı konularda çok şanslı buluyorum. Evet çokça yokluk ve zorluk çektiler. Ama kurucu nesil onlardı. Eğitim sade, sıradan ve kaliteli olduğu dönemlerdi. İnsanların bir dünya görüşü, inancı, felsefesi ve ülküsü vardı. Önemli cemiyet ve topluluklara katılabiliyorlardı. Bu yüzden Cumhuriyet tarihine tanıklık etmiş neslin anılarını okumaktan büyük bir zevk duyuyorum.

Ömrümün İlk 65 YılıYağmur Atsız · Türk Edebiyat Vakfı Yayınları · 200622 okunma

·

104 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Murattgenstein