Uzunca bir süre kitap okumamıştım, ocakta karamazov kardeşleri okumaya başladım ve bugüne kadar sürdü. Kitap çok güzeldi,karakterlerin bu kadar ayrıntılı anlatılması, diğer kitaplarda bulamayacağımı bildiğim için dert yanacağım bir durum. İnsanın içinden geçen her şeyi bu kadar kolay ifade edebilmesi ve her nasıl oluyor da karşısında kendini anlayabilecek insanlar buluyor,hayret doğrusu. Yalnız o zamanda insanlar birbirlerini gerçekten dinliyor,gözlemliyor ve hiç de olmazsa anlamaya çalışıyorlarmış ya da en azından bu kitapta böyle. Yaşanan olaylar beni şaşırtmadı. Felaket zincirleri ve lanetlerle sarılı olduğumuzu hissettiğim için duruma karşı zaten bir empatim vardı. Tek fark biz de bu kadar esaslı karakterler yok, sanırım biz çoktan dumura uğramış ve teslim olup içimize,hastalıklı kişiliklere dönmeyi seçtik. (Biz mi seçtik bu hayatı!) Kitaba dönecek olursak dostoyevski'nin kadınları anlamak için çok uğraştığını, ve istemeden farklılaştırdığını düşünüyorum. Örneğin katya'nın mitka'yı görmeye gideceğı ve gördüğü zamanlar oldukça dramatize(?) edilmiş. Gerçekten böyle bir karakter durumu var mı emin değilim. Bir de katya'nın gruşenka'ya beni affet dedikten sonra çıkma sahnesini, hemen ardından alyoşa'ya söyledikleri oldukça yavandı. Sanki ikisini gerçekten affetmek zorundaymış gibi. Halbuki onun karakterinde bi kadın bunu yapmamalıydı. Ya da tamamen tutarsız bir insandır. Alyoşa'yı tam çok sevdiğimi yazacaktım ki kitaptaki hiç kimsenin ona kıyamadığını, iyi davrandığını hatırladım, ve yazar beni buna zorluyormuşcasına ona karşı iyi olmak zorunda değilim ancak final sahnesi ve söyledikleri o kadar iyi bir duyguya sahip ki sanırım, kitap boyunca sürdürdüğü sakinliği için- bir an staretzi öldü diye dinden dönecek,isyan edecek sanmadım değil zaten ondan sonrasında eskisi gibi olmadı.- onu esas aldım. Yalnız çok çekingen bir çocuk İS özelliği olduğuna eminim. İvan'a geçersek: kitabım başında kendimi ona yakın bulmuştum, ancak o da yenge düşkünü çıktı ki bu hiç hoş değil. Aklı başında umarım diye düşünüyordum ki aklını cidden kaybediyormuş, gazete ve yazıyı da yeteneğini sadece para kazanmak için olduğunu düşünüyordum ki bunu da gerçekten istediği için yapıyormuş;sonuç olarak (kalbi varmış) beklenmedik bir karakter cidden. Ne bileyim ben bi an tyler durden olucağını wth. Son şaşırtmacası ise böyle bir karakterin ailesini sevebileceği aklımın ucundan geçmedi. Hatta alyoşa'yı sevmesi bile çok ciddi değildir diye düşünürken , hiç sevmediği abisi için kendini paralaması yuh artık dedirtti. Kitabın başındaki ve sonundaki İvan arasında dağlar var. Böylelikle bu karakterle tek ortak yanım karakter değişimi, onun dışında cidden şovmen, Smerdyakov durumuna da; babasını ölümünü engellemek için hiçbir şey yapmayıp, duruma karşı yeterince düşünmeyip ve yeterli tepkiyi göstermeyip, kendini hasta edecek boyuta getirdiği için yorum yapmayacağım. Bu olaysa onun zayıf bir karakteri olduğunu gösteriyor pü. Dmitri'yi düşünmek bile istemiyorum. Öncellikle yaptığı ahlaksızlık benim ahlaksızlık çerçevimi çok aşıyor. Karısını aldatıp bir de benim değerli vaktimi verdiğim uyduruk karakter analizimi hakketmiyor.(Bu karakteri böyle geçtim, çünkü kendini açıklayabilecek yeterince sayfa kaplıyordu, onun üzerinden tekrar geçmeme gerek yoktu, ama benim sayfam neden boş kalsın? Kendisi gevşek, sarhoş bir deli) İhtiyarın da allah belasını versin, ölmesi iyi oldu. Karakterleri kendimle kıyaslayıp benim mantığıma uymadıkları için yargılıyorum ama bu da bir karakter özelliği, bu durum için kendimi perişan edecek değilim. Kitaba puanım;. 8.5/10

Karamazov KardeşlerFyodor Dostoyevski · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202334,5bin okunma

·

21 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.