sözcükler, karşısındakini incitirim kaygısıyla titreyerek çıkardı ağzından. zülüfleri dudaklarının üstünde ikinci bir sözdü. sesindeki her duyguya, yüzündeki her anlama inanırdım. şiir okurdu, şarkı söylerdi. çiçekli gamzeleri vardı. öyle güzeldi ki, kimse kederini göremezdi. bir baba acısı fısıldardı arada bir. uzak bir çocuğa tutunurdu. hepimizi bu acıyla severdi. sonra hemen yeşeren otların fotoğrafını çekerdi. bir gün ışıksız, rüzgârsız bir sessizlikle geldi. gideceğim, dedi. burada üşüyorum. dünya ağır, insan korkunç.
·
97 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.