Orhan Kemal'den okuduğum ilk kitap 72. Koğuş oldu.
Duyduğuma göre Orhan Kemal alt tabakayı ve zorlu hayat şartlarına sahip insanların var olma çabasını anlatan bir yazarmış.
72. Koğuş kitabını okurken cezaevinin pek de yaşanası olmayan bir koğuşundaki insan olduklarını ve normal bir insanın nasıl yaşadığını unutan mahkumların insanın içini sızlatan günlük yaşamlarına konuk oluyoruz.
Dönemin ekonomik ve sosyal durumuna da biraz değinen kitap, hapishanedeki mahkumların içerdeki hayatla adaptasyon süreci, gündelik rutini, beslenme ve ihtiyaç giderme sıkıntısını gözler önüne sermenin yanısıra umudunu diri tutmalarını ve ucundan da olsa aşka ve sevgiliye özlemlerini okuyucuyla paylaşıyor.
Normalde yaşanmayacak şartlarda yaşamaya ve günlük rutinine devam eden birinin gözünde kıymeti olmayan şeylere bile hasret kalan 72. Koğuş sakinlerinin hikayesi baştan sona akıcı ve etkileyici bir serüven oldu benim için.
Okunmasını tavsiye ederim.