Bugüne kadar hayattan kopardıklarımla beslendim
Ki lezzet algım kökünden değişti
Sonra kimsenin canına kast etmemeye karar verdiğimde
İçim içimi yemeye başlamıştı
Şehvetin ve paranın peşinde koşanlara acıyarak baktım
Ama onlar bana hiç acımadılar
Yazdıklarımı yüksek bir uçurumdan aşağıya bıraktım
Birilerinin kafasına düşüpte canı yansın diye
Yalan değil tüm bunlara inandım
Tıpkı gerçekten sevildiğime ve her gidenin tekrar yuvasına döneceğine inandığım gibi
Beyni uyuşturan maddeler beni cezbetmedi
Mutluluk ve keyiften tiksindim
Herkesin kovaladığı o lanet duyguları
Ben kapı dışarı ediyorum
Artık hayattan koparmak istediğim hiçbir şey yok
Ben ondan aldıkça borçlandım o sürekli kendini tamamladı
Gidenlerin yeri her zaman doldu dünyada
Artık senin başka dertlerin var
Ben tek derdim olan seninle avunuyorum
Uzun zamandır ne baş ağrısı çektim ne de midemde spazmlar
Unutmak en acımasız hastalıktı
Onun virüsünü kendime bulaştırdım
Ve çoğu şeye panzehir oldu
Ama ona da bağışıklık kazandım
Bünyem ve zihnim her şeye rağmen direniyor
Hala o uyduruk umudun peşindeler
Belki her şey güzel olabilir buna inanırsan olur diyorlar
Güzelliğe ve sevgiye olan inancımı kaybettim
Binlerce yıl önce kaba maymunlardan türemiş bir canlıya varolmuş ve olacak en güzel şey dedim
Saçma rüyalarım hayatımı kontrol etmeye başladı
Bunları bir itiraf niyetiyle yazmıyorum
Artık tükendim, insanlığa verebileceğim hiçbir şey kalmadı
Sadece kendimle başbaşayım belki milyonlarca yıldır
Sen aramızdan çekileli bir ay kadar oldu
...