Zamanında sosyal medyada takip ettiğim bi avukat vardı. Köyde yaşıyordu ve sadece üstlendiği davalar için şehir merkezine gidiyordu. Üstlendiği davaların sayısı ise geçimini sağlayabilmesi için yeterli olacak kadar. Düşünüyorum. "Ev alayım, araba alayım" vs gibi hedeflerim yok. İstediğimde istediğim kitabı okuyayım, istediğim dili öğrenebileyim, kendi kendimi geçindirebileyim ve olabildiğince az ama öz insanlarla, sakin bir hayat süreyim, yeterli." diyorum. Geri kalan her şey o kadar geçici ve manasız geliyor ki... Ve şimdiki duruma bakıp "ben neyin içinde debelenip duruyorum" döngüsüne giriyorum.
O zamanlar bana ilginç geldiği için takip ediyordum ama şu an o kadar mantıklı geliyo ki... Etrafta "emekli olucam, emekli olucam" diye dolaşırken, sanırım gerçekten emeklilik hayatı yaşamanın bi yolunu bulacağım galiba bu gidişle :))