Oysa var olmaya devam etmemiz için hiçbir ama hiçbir sebep yok
Sakıngan bir tavırla, "Çok neşelisiniz mösyö," diyor. "Düşünüyorum da," diyorum gülerek, "hepimiz şurada oturmuşuz, o değerli varoluşumuzu sürdürmek için yiyip içiyoruz. Oysa var olmaya devam etmemiz için hiçbir ama hiçbir sebep yok."
Otodidakt ciddileşiyor, söylediklerimi anlamak için çaba harcıyor. Fazla sesli gülmüşüm: Birçok başın benden yana döndüğünü görüyorum. Bir de gerektiğinden fazla konuştuğumu düşünüp üzülüyorum. Gerçi kimseyi ilgilendirmez bu.
Otodidakt ağır ağır tekrarlıyor:
"Var olmaya devam etmemiz için hiçbir sebep yok... Hayatın hiçbir amacı olmadığını söylemek istiyordunuz kuşkusuz. Kötümserlik denilen şey budur, değil mi?" Bir an düşünüyor, sonra tatlılıkla, "Birkaç yıl önce Amerikalı bir yazarın, Adı Hayat Yaşamaya Değer mi? adlı kitabını okumuştum," diyor. İleri sürdüğünüz soru bu değil mi?" dueri sürdüğüm soru bu değil tabii. Ama hiçbir şey açıklamak istemiyorum.
Otodidakt teselli edercesine, "Yazar, iradeye dayanan bir iyimserlik salık vererek bitiriyor kitabını," diyor. "Anlam verilmek istenirse, hayatın bir anlamı vardır. Ön- ce hareket etmek, bir işe girişmek gerekiyor. Daha sonra düşünülürse zarlar atılmış, insan bağlanmış olur. Bilmem, bu konuda ne düşünüyorsunuz mösyö?"
"Hiçbir şey," diyorum. Daha doğrusu bunun, gezgin satıcı, genç erkek ve kadın ile beyaz saçlı adamın kendilerine uydurup durdukları yalanın ta kendisi olduğunu düşünüyorum.
Otodidakt biraz muzipçe, hayli ciddiyetle gülümsüyor:
"Ben de bu yazarın düşüncesine katılmıyorum. Hayatımızın anlamını bu kadar uzaklarda aramak zorunda değiliz."
"Ya?"
"Amaç var, mösyö, amaç var... İnsanlar var."
Doğru: Onun hümanist olduğunu unutuyordum
Sayfa 165Kitabı okudu
·
32 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.