Bulantı Jean-Paul Sartre

Varoluşçuluk üzerine okuduğum gerçekten en ağır romandı. Bu romanı anlayabilmeniz için zihninizin boş olması ve çok iyi odaklanmanız gerekiyor.
Varoluşçuluğa yeni bir bakış açışı kazandıran bir roman.

Kitaplikta hergun gordukce vicdan azabi cektim resmen ve yeni bastan okumaya basladim...bu kez daha dikkatli ve daha kafami toplayip okuyorum simdilik eglenceli...

Sartre'ın daraltıcı, boğucu insan kalabalıklarında gözlemleyici bir ruhla dile getirdiği eseri.

Anlatım dilinin zengin olduğunu söyleyebilirim fakat bir çırpıda okumak mümkün değil bu kitabı. Bazı Felsefe kitaplarını okumak için, daha doğrusu anlayabilmek için alt yapınız olması gerekir. Zannedersem o kitaplardan biri.
Yazım hataları, anlam uyuşmazlığına bağlı olarak çeviri hataları sıkça çıktı karşıma.
Genel olarak beğendiğimi söyleyemem.
Bu nedenle; sentez yayınlarından alınmamalı. Veya daha iyi bir felsefik kitap edinilebilir, en azından böyle düşünüyorum.

Epey zaman önce aldığım lakin doğru zamanını beklediğim bir kitap idi. Başlangıçta biraz yalpaladım Kitaptan bir saniye dahi kopmanız demek bütün olayları kaçırıp başa sarmanız demek öncelikle bunu belirteyim. Betimlemeleri çok çok fazla idi bu sayede kendimi hep olayların içinde tasavvur edebildim. Yazar resmen kitabın başında bir koza içine girdi ve sonunda kozasından çıkarak Ben'i buldu. Varoluş felsefesine ilgi duyan okurlara tavsiye edebileceğim gerçekten güzel bir kitap lakin hazmı biraz zor. O sebeple çok sakin kafa ile okuyun derim.

Bu kitabı okumak epey uzun sürüyor. Çünkü bir anda kopabiliyorsunuz kitaptan. Çok dikkatli ve anlayarak okunduğu takdirde çok şey bulabileceğiniz bir kitap ancak bi anlık kopma sizi bir kaç sayfa geriye götürüp tekrar okumanıza mecbur bırakıyor. Antonienın hayata duyduğu küskünlük sizide saracak.

Bulantı yaşamın tâ kendisidir.
Kitap bunun üzerine başlar ama bir türlü kusulamayan bir hayatın kendisidir bu.

Okuduğum kitaplar arasında herhalde varoluş sıkıntısını, psikolojisini ve felsefesini en iyi anlatan başarılı bir sartre eseriydi kendimce. Okuyucu kitabı okudukça dipsiz kuyunun derinliklerine dalmakla kalmıyor bu kuyudan çıkmanın yollarını da aratmaya çalışıyor ama biçare bir çabadır bu. Ya çıktığınızı sanırsınız yada boğulmanın sizden aldığı nefessizlik ile batarsınız.

"Boşa debelenip duruyor, bütün bu olanların hiçbir nedeni yok. Ama bu işte bir iş var gibi bir anlamı olmalı? Olmalı mı?" Nedendir bu cümleyle yerimin anlamını bulmaya koyuldum. Varoluşu, bunalımları, bulantilari...İnsanlar içinde insan... Dünyalar icinde bir dunya... Bunları istemiyorum, bu eserle sizde istemeyeceksiniz. Bu eser, ne sözü laf-i guzaf bir eleştirmenin deyimiyle 'nevrotik bir kaçış' ne de 'toplum-birey' eksenli bir karşı duruş... Bu tamamen insanın kendi sorumluluğunu bilmesidir, hissetmesidir.

Sartre öncüsü olduğu Egzistansiyalizmi (Varoluşçuluk) ders kitaplarında gördüğümüz klasik anlatımın aksine ana karakter Roquentin'in etrafındaki insanların yaşayış ve var olma çabalarını ortaya koyarak anlatmış. Ayrıca cansız varlıkların da karakter üzerindeki etkisi kitabı okurken azçok bulantıya sebebiyet verebilir. Felsefe seviyorsanız ya da azçok bilginiz varsa sevebileceğiniz bir roman diğer türlü olaylar sizi sıkabilir.

Bu Kitap, uzun zaman bitiremem dediğim, kendimi zorladığım, sonra hoşuma gitmeye başladığı ve en sonunda sevdiğim bir kitap oldu. Varoluş hissiyatı ancak bu kadar güzel anlatılırdı. Tabi arada kitabı okurken bulantı hissine kapılabiliyorsunuz.

Kitabın ilk sayfalarından itibaren parağraflar arasında boğuşuyorum adete savaşım halindeyim.Bazen bazı cümlelere, kelimelere, tanımlamalara takılıyorum;
Diyorum ki: bu cümlenin bu parağrafta, şu kelimenin bu tümcede yeri var mı? ya da olmalı mı? Ne anlam taşıyorlar ?
Siliyorum zihnimden yazıları.
Başla parağrafı yeni baştan oku ve bitir. Sonuç : tekrar başla oluyor çoğu kez. Parağraflar arasında zihni bağlantı yolları, uyum köprüleri arıyorum yok gibiler.
Sisler içinde, direksiyon başında yol bulmaya çalışan acemi şoför gibiyim adeta.
Geçiyorum bir sonraki parağrafa..... nakaratlar peşi sıra hep beni takip ediyor.
Süse bezenmiş okşayıcı ifadeler içimi hoşnut edip tebessüm ettirsede, zihnim yine bulanık..
Yine diyorum ki : Bir hedefi vuracak "anlam" bu kadar bir şekilde ifade edilip labirentli yollara salınır mı?
Ama okumaya devam etmeliyim. Ediyorum,
Umudum arkalarda, arka sayfalarda.
Kitap yarı oldu,
Aradığımı henüz ulaşamadım.
SARTRE, Varlığı, var oluşu, anlatımının her satırında, yaşadığın her anın her bir nefesinde, bir serüven duygusunu, bir Pazar gününü, Deneyimi tasvir ederken kişileri, olayları,nesneleri, şimdiyi, sonrayı, varlığı, hiçliği müthiş bir irdeleme gücü ve yeteneği ile sorgu masasına yatırıyor adeta. işte bu satırlar arasında derin felsefik analizler beni sıkıştırıyor, ters köşeye atıyor sıklıkla adamı.
Kitap bitti ben hala zihinsel abondeneden kurtulamadım.
Galiba aradığım, bir romanın durgun akışkanlığı içinde klasik bir atmosferdi. Bunun bir edebi bir felsefe anlatımı olduğunu bildiğim halde neden bu yargıya vardım ki ?
Bu eseri ile SARTRE, Varoluşcu Marksizmi edebi bir anlatım ifadesi ile şekillendirmiş, ( bu konuda biliyoruz ki 20.y.y imzasını atmıştır. ) Bulantı ile bir filozof, Romancı, Denemeci olan yazar müthiş bir " anlatımcı " olduğunu da kanıtlıyor.
Son söz, benim düşüncem Bulantı Okurken beni BUNALTI....
Güzel ve zevkli okumalar diliyorum.