Bulantı

Sizlere Sartre gibi bugün yeni bir şey yok deyip sayfalarca bu kitapla ilgili olmayan şeyleri anlatabilirim. Sonuçta yalnızım ama yapayalnız değilim. Bu incelemeyi okuyacak insanları da düşünüyorum. :)

Ama elimden geldiğince kısa yazmaya çalışacağım yine de. Yalnızlığın felsefesinin yapıldığı kitap, diyerek başlamak istiyorum. Neredeyse bütün varoluşçularda görülen yalnızlık olgusunun doruğa ulaşmış bir biçimini yansıtmış Sartre. Kitap adeta insana huzursuzluğu aşılıyor. Okuduğum süre boyunca nedense kendimi hiç mutlu hissedemedim. Ama acı da hissetmedim. Sadece hüzünlü. Schopenhauer der ki mutluluk acı çekmemek demektir. Öyle bir mutluluk işte.Kitabı okurken kendimi hiç gitmediğim Fransa'da, İtalya'da bir sokakta amaçsızca gezerken yalnız başıma insanları izler gibi hayal ettim.

Günlük tarzı yazılan romanları okumak zor geliyor bana. Ana olaydan bağımsız alakasız binlerce şey anlatabilir yazar orada. Bu kitap özelinde de Sartre bir sayfada kendinden bahsederken bir sayfada bilmem kimin yaptığı hatta yapmış olacağı işlerden bahsediyor. E haliyle böyle olunca da kopuk kopuk ilerliyorsunuz. Hatta bir sayfada otodidakt gelip: Efendim kendi kendinize konuştuğunuzu gördüm. Ne düşünüyordunuz tarzı bir şeyler söylüyor. Kendi kendine konuşmalar işte. Bu tabi aralardaki küçük ama doyurucu cümleleri özümsemenize engel değil. Yinede olmasa iyi olurdu diyebileceğim şeylerden.

Kitabın başlarında aşırı yalnızlığın getirdiği insanları gözleme tutkusu var. Ki bu benimde çoğu zaman çok severek yaptığım bir şey. Etrafında olan olayları ve gördüklerini aşırı bir betimlemeyle yansıtmakta bu düşüncenin bir sonucu sanıyorum. İş hayatında yorulmuş, makinenin çarkları arasındaki insanları izlerken ana karakter, kendisinin o insanlardan ne kadar daha diri olduğunu düşünüp onlara acıyordu.

Ben öyle sanıyorum ki Sartre bu kitabı yazmak için karar verdiğinde bu kadar karmaşık bir şey ortaya çıkacağını tahmin etmiyordu. Evet aklında bir konu vardı elbet ama yazmaya başladıktan sonra ve bende okumaya başladıktan sonra kitabın ortalarına geldiğinizde hem yazar hem siz baştan varoluştuğunuzu hissediyorsunuz. O çakıl taşı atıldığında başlıyor her şey. Biraz garip bir his. Ama kendini tanımak yolunda önemli bir adım olarak çıkıyor karşınıza.

Okurken sanki psikolojik nevroz geçiren bir adamın sanrılarını dinliyorsunuz. Başlarda acı veren, istenilmeyen bu varoluşma süreci, ilerledikçe kabullenmeye başlıyor ve hatta olması gereken bir şeymiş gibi duyumsanmaya başlıyor.

Otodidakt' la varoluş ve hümanizm üzerine konuşmaları kitabın ne anlatmak istediğinin ortaya koyulması açısından yoğun bir özet gibi olmuş. Tabi bu özeti anca kitabın içindeyken okuyabiliyorsunuz. Ona göre hiçbir şeyin nedeni yoktur. Ve insan bu nedensizlikler ortasında nedeni olmayan bir varlık olduğunun ve hiçbir varlığın nedeni olmadığının bilincine vardığında, işte orada "bulantı" başlar.

Varoluşu ya bütünüyle herşey de hissedebilirsiniz yada herhangi bir şey yoktur. Bomboşluk.

Parmenides gibi düşünüp hayatta hareket denilen bir şey yoktur bile diyecek Sartre. Farklı olarak, Sartre varlığı görünen hissedilen olarak tanımlarken, Parmenides varlığı, var olduğu düşünülen şey olarak tanımlıyordu tabi.

Ben son sayfaları Chopin'in ölüm marşıyla birlikte okudum, Some of these days yerine size de tavsiye ederim. Kitabın sizi içerisine sokmuş olduğu havaya çok uyuyor.

Karmaşık bir inceleme olduysa şimdiden kusura bakmayın. Böyle bir kitabı okurken/ okuduktan sonra sağlam olay örgüsü içerisinde bir inceleme yazmak gerçekten zor oluyor. Yinede iyi okumalar dilerim.

Merhabalar Jean Paul Sartre’nin Bulantı kitabından bir alıntı yaparak incelemeye başlayacağım : “Ağır ve ılık bir hayat,anlamsız bir hayat ama bunun farkına varamayacaklar.Birbirlerinden çekiniyorlar gibi davranıyorlar.Bu durumu sona erdirmek için delikanlı kararlı : ama tedirgin bir hareketle parmaklarının ucuyla kadının elini tutuyor.Kadın ağır ağır soluyor,ikisi birden yemek listesinin üzerine eğiliyorlar.Evet ikisi de mutlu peki sonra ?
Varoluşçuluk akımının en önemli kişilerinden olan Jean Paul Sartre Bulantı kitabını ilk olarak 1938 senesinde yayınlamıştır.Bulantı kitabı yazarın subjektif görüşlerinin yani daha doğrusu felsefesinin olduğu kitap olarak bilinmektedir.Bulantı günce tarzında yazılmıştır.Konu olarak ise Kuzey Afrika ve Orta Avrupa gezilerine çıkan Antoine Roquentin’in ve Marquis de Rellebon ile geçmişe dair araştırma yapmak İçin Bouville’den Paris yolculuğuna kadar geçen olaylara yer verilmiştir.Kitapta en beğendiğim bölümü Roquentin’in Varoluşu öğrenip sorgulayıp ve değişmesiydi.Jean Paul Sartre’yi okumak isteyenler için ilk okuması gereken bir eserdir.Okuyacak olanlara son bir uyarım kitabı okurken roman gibi değil de düşünce yazısı okur gibi okumalarını tavsiye ederim
Keyifli Okumalar Dilerim

Varoluş nedir? diye sorulsaydı, özlerini değişime uğratmadan, nesnelere dıştan eklenen boş bir biçimdir derdim.

Varoluş Felsefesini, Sartre'yi, onun Bulantısını, reddettiği ödülü üzerine konuşmaya başlasak günlerce sürebilir. Ama bazı önemli etkin anlar vardır değerlidir. Fazla söz ile anlatılmaz. Bulantı böyle yetkin anların ürünü işte.

Dünya'yı Dostoyevski ve Albert Camus'dan ibaret sanırdım ta ki Jean Paul Sartre ile tanışana kadar. O gün ilk Bulantı'yı elime alıp elli sayfa okuduğumda, kitabı sessizce koydum, ayağa kalktım ve sevinçten bağırarak işte budur bu, diye söylendim. Üzerine saatlerce düşündüm, incelemeler okudum ve tüm bunları elli sayfada yaptım.

Kitap bittiğinde ise artık ben de değişen bir çok şeyin bana ait olmadığını keşfettim. Yeni bir ben... Benim hayalini kurduğumdan çok farklı bir ben oldu.

Nihilizm felsefesinden sonra Sartre ile varoluşu tanıdım. Konu ve anlatım olarak ağır bir dili olsa da verilen mesaj anlaşılıyor. Günce ile başlayan kitabın karakteri bir bulantı içerisinde ve hiç olduğunu, sadece bir görüntü olduğunu düşünmekte. Varoluş ile tanışan karakter bu kısımda nihilizmi yıkıp varoluş felsefesinin temellerini atıyor. Sartre en başta nihilizme yakın olan karakterin düşündüğünü, düşünmek istemediğini ama yinede düşünmek istemediğini düşündüğünü belirtiyor ve "Düşündüğüm ile varoluşmaktayım" diye belirtiyor. Hiçliği düşünenler içinde yine bu düşünce kapsamında varoluşmakta olduğunu savunuyor Sartre. Hiçbir şeyin var olmadığını düşünenler içinde şu cevabı vermekte "Düşünmek istemiyorum artık; var olmak istemediğimi düşündüğüm için varım". Varlığı savunan Sartre hiçliğe karşı ağır, yıkıcı cevaplar vermekte ve kitap yazan diğer nihilizm felsefesi yazarlarına cevap olarak bir bölümünde artık var olmasam bile yarattığım karakter(kitap) üzerinde ki düşünceler ile varoluşuyorum demekte. Ayrıca kitaptaki karakter sanat ile ilk kez mutlu olmakta ve sanat ile kitabın sonunda da mutlu ve yeni karaktere sahip olmakta. Yine bulantı içerisine gireceğini bilmekte ve bu bulantı ile kendini tekrar hiçliğe sürüklemek yerine bu bulantıyı kabul edip onunla varoluşarak yaşamayı hayatının felsefesi haline getiriyor. Eşyaların varoluşundan dahi rahatsız olan karakterin hayatındaki 180 derecelik değişimi tam olarak. Bulantıyı en iyi şekilde hissetmek için öncesinde nihilizme dair kitaplar ile tanışıp sonrasında Sartre'yi okuyun, evet her şey bulandı...

Felsefi kitapları sevmem normalde. Ancak kitap ilgimi çekti ve hayatı yeniden sorguladım. Bazılarımız çok fazla derdimiz olduğunu düşünüyoruz. Ekmek parası, aile sıkıntıları, hastalık, sosyal ilişkiler vb.. Kitabı okuyunca en büyük derdin dertsizlik olabileceğini düşündüm. Ve acıdım kahramanımıza, intihar eden bir insana, acılar içinde inleyen bir hastaya acıdığımdan daha çok acıdım belki de...

Varoluşçuluk üzerine okuduğum gerçekten en ağır romandı. Bu romanı anlayabilmeniz için zihninizin boş olması ve çok iyi odaklanmanız gerekiyor.
Varoluşçuluğa yeni bir bakış açışı kazandıran bir roman.

Bir ruhsal bulantı... Delilikten bir önceki hâl adeta... "Yazmak da olmasa ne yapacakmış Sartre?" diye düşündüm. Okurken o depresif ruh halini ve karamsar, kasvetli havayı öyle hissediyorsunuz ki yazmak da olmasa nasıl rahatlatacakmış kendini..

Sartre'ın ilk kitabı olduğu için çok büyük beklentilerle başladığım fakat başlarda çok zor ilerlettiğim bir kitap oldu. Yer yer çok derin felsefi ve ruhsal analizler vardı. Ama bir olay akışı yok. Gözlemlediği anlık durum ve kişileri hatta sokakları, evleri, kapıları iç dünyası ile harmanlayıp anlatıyor. Akıcı ve olay örgüsü olan romanları seven okurlar sıkılacaktır okurken. Benim hızlıca bitirmemin sebebi boş vaktim vardı, onu değerlendirdim :D

Sartre demiş ya (kitabın bir yerinde değindiği üzere) başkaları olmasa, okunacak olmasa yazar mıydı bu kitapları? Keyifli okumalar efenim :)

Ergenlik dönemimde sivilce tarlası suratımla ve inanılmaz bir egomla anı duygu patlamalarimla çıkmaz sokaklardayken okuduğum:)ve iyi ki okuduğum bir kitap.. O dönemlerin nasıl geçtiğini az çok bilirsiniz kendimi boşlukta hissetmeler,asi davranışlar,duygu/durum degisiklikleri,sevginin nasıllığı kabullenemeler,sorgulamalar,insanları çözmeye çalışma vs

Okudugum birçok kişisel gelişim kitabı gaz veriyor anlık işliyor sonra tekrar eski moduma dönüyordum.Sorularima ve problemlerime yeterince cevap vermediğini farkettim.

Sorularim o kadar fazlaydı ki etrafimda birçok insanı fazlasıyla rahatsız ettiğimin farkındaydım artık başlarından savmaya başlamışlardı o derece:)Okuldaki hocalardan tutun camiinin imamına kadar gördüklerin de yol değiştirir olmuşlardı:)

Bu süreç içinde Dinle ilgili okumalar yaptım/romanlar okudum birçok seri bitirdim ama hani mideniz bulanır ya kusmak istersiniz ama bir türlü olmaz o moddaydım
bu bahsettiğim fikri/ruhi bulantımin her zaman bir sebebi olduğunu biliyordum. bazen birden fazla küçük detayın harika bir zamanlama ile birbirine denk gelmesi ile tetiklenir, bazense tam olarak sindirilememiş büyük çaplı bir olgunun artçı tesiri olarak tezahür ederdi.

olmuyordu olmuyordu....

varlıkla kendimle ilgili bir sonuca varamiyordum sorular bitmiyordu bu kadar septik olmaktan nefret eder hale gelmiştim ...sabahlara kadar uyumuyor internette varoluşçulukla /yok olmayla/hemen hemen herseyle ilgili araştırmalar yapıp okumaya çalışıyordum .En azindan problemi belirlemek ve gidermek benim için çok iyi olurdu.

Hani bir ait olamama duygusu oluşuyor ya insanda onu yenemiyordum en azindan kendim gibi biriyle karşılaşıp anlatmak isterdim ya da ne bileyim bir kitap okumak bana beni anlatan belki..Çünkü
karanlık evler, yarım ilişkiler, bolca sessizlik ve umursamazlık. hayatın boğduğu bir insan ve etrafında olan bitenler. gölgede duran, adım atamayan ve yalnızlığın tek gerçeği olduğunu bilen ama yalnız kalmak da istemeyen bir kayıp ruh...ve gürültüler...
Kendimi bastırmaya çalıştım ama altında ezildigimi farkettim o duygular daha da izole ettiriyordu herseyden evet kendimi bulmalıydım çünkü çok fazla pesimistlik bana göre olmayan bir şeydi defalarca aklimi kurcalasa da o tür fikirler inançlı bir insan olarak mücadele etmeyi denedim.

Bütün bu hayatı sorgulatmalar en son Sartrenin internette okuduğum bir kaç görüşü ve makele üzerine kitaplarına ulaştırdı.

"iki kent arasındayım, biri bilmiyor beni, öteki artık tanımıyor” diyordu.Bu sözü gördüğüm anda bilmem kaç kez okudum ama şoka uğramış mutlu olmuştum ruh halimi beni tarif eden bir cümleydi
ait olamamak da tam olarak bu evet..Ismi ne felan baktım Bulantıyı görür görmez aha da bu kitap benim derdimi anlatıyor ısminden belli diyerek kendimden izler bulacagimi düşünerek almıştım:)

Kitabı alır olmaz heycanla açıp okumaya başladım.Birey ve toplum arasındaki gel/gitler toplum içinde kümelenen çeşitli gruplardaki insanların davranışlarının altında yatan psikolojik sebepleri nokta tespitler ile analiz etmeleri, bu insanları küçümsemesi, çoğunlukla iğreti duygusu ile karışık bir bulantı hissi içinde yaşaması tam da benim düşündüklerimdi. Aynı zamanda kendisiyle de problemleri vardı okuduğum da, sonsuz bir yalnızlık duygusu yakasını bırakmıyor bir de. köksüzlüğü onu hissizleştiriyor ya sanki kitap değil hani kek tarifi verirsiniz ya ölçüleri vs tam iste beni anlattığını farkettim malzemelerden tutun ölçüye kadar..

Şu cümleleri okurken mutlulukla yasa sen Sartre aklını seviyim dediğimi hatırlıyorum:)

"deney satarak geçinenleri bilirim. hayatlarını sersemlik ve dalgınlık içinde geçirip durmuşlardır. sabırsızlıkla evlenmişler, rastgele çocuk yapmışlar, öteki insanlarla kahvelerde, evlenme törenlerinde ya da cenazelerde karşılaşmışlardır. çevrelerinde olup biten her şey, onların görüş alanının dışında başlamış ve sona ermiştir. kırk yaşına gelince o minnacık inatçılıklarını ve birkaç atasözünü deney diye adlandırmışlardır. para atılınca bir şeyler veren makinelere dönüşmüşlerdir. sol deliğe bir beşlik atınca yaldızlı kağıda sarılı kıssalar, sağdakine bir beşlik atınca dişlere yumuşacık karamelalar gibi yapışan değerli öğütler alırsınız.''

"bu sevinçli, akıllı uslu insan sesleri içinde yalnızım.yalnızken insanın içinden gülmek gelmiyor pek."


Bu eseri okumadan once evet , gri felsefesi fikirleri yalnızlık çıkmazlık sorgulari intiharın tek uygulanan bir çözüm yolu oldugunu düsunuyordum aynı zamanda.Fakat sartre bana çok iyi birşey öğretmişti; gordugu, hissettigi her seyin var olusunu isleye isleye varolusun sonlanmayacagini, var olanin var olmaya devam edecegini, derin hislerin hep uyanan ruhla yasayacagini kanima isledi. benim icin en buyuk etkisi buydu.

Kitabı bitirmeye kıyamadım sorgulamalar ve yer yer gözyaşı kuruttugum benim için özel bir kitaptır bütün Sartre kitapları gibi..

Anny için kurulan şu cümle içimi daglamisti

''anny sadece bütün umutlarımı kırmak için geri geldi.''

Ulan şerefsiz Anny !!!!!

Dediğimi hatırlıyorum.. Hâlâ diyorum Şerefsiz anny..:)

ahlak inancını,değerlerini,Tanrıyı her şeyini yitirmiş bir insan olarak anlatıyordu Sartre..içinde inanılmaz güçlü bir bireysellik ile de yaşar.toplum karşıtlığı ile dünyaya,evrene,nesnelere,kelimelere duyduğu tiksinti kusursuzdu benim için.sadece bunlarla kalmaz kendi bedenine ruhuna duyduğu tiksinti de inanılmaz.

Bir efkar, küçük emrah kitabı değil:)Öyle düsünmeyin canım o kadar :)Psikolojiniz bozulmaz :)

Iyi ki seni tanıdım Usta Sartre..

hayat devam ederken o bir yerlerde durur benim icin , orada öylece durur. zaman akıp gider ve ben belirli belirsiz bir süreçte mutlaka ona dönerim. güzeldir, yoğundur. seviyorum seni bulantı, yaşıyorum seni be bulantı...

Kitabı okuyun okutun özellikle benim gibi varoluşçu/ve bulantı icin de olanlara tavsiye ediyorum..

Bunalıma girmiş bir insan yaşamış olduğu acıları ancak bu kadar derinlemesine yaşayıp gösterebilirdi. Sartre'nin okumuş olduğum en tuhaf tuhaf eseri oldu. Ve bence bugüne kadar okumuş olduğum kitapları toplasan sadece bu kitabı kadar tanımazdım. Yazarı iyice tanımak isteyenlere baştan söylim bu kitabını okumadısanız kesinlikle okumalısınız onu baştan belirtmek istiyorum.
Gel gelelim kitaba...
Kitap baştan sona bir bunalım içeriyor lakin orta kısımlardan sona doğru çok yoğun bir bunaltı söz konusu. Yazarın kitabın başında söylediği şeyler kitabın sonunda bazen farklılık gösterebiliyor. Misal, bir keresinde bugüne kadar ne öğrendiyse kitaptan öğrendim diyor, sonra bir bakıyorsunuz başka bir yerde ne öğrendiysem hayattan öğrendim diyor.
Her şeyden soyutlanmış bir durumda gördüm yazarı. O kadar acılı ve bunaltıcı durumlar yaşamış ki artık acılar pek de etki yaratmıyor üzerinde. Tüm bunlarla birlikte bir de bahsetmiş olduğum soyutlama kavramına değinmek istiyorum, yazar hiçbir şekilde kendisine yaşıyor gözüyle bakmıyor. O hep geçmişte yaşadığını itiraf edip duruyor, çünkü yaşadığı tüm acılar geçmişte kalmış lakin etkilerini bu bunalım noktasında gösteriyorlar. Sartre de bunca acı ve bunaltıdan kurtulmak için daha doğrusu bunalıma daha iyi girmemek için yazmaya başvurduğunu kitabın sonlarında dile getiriyor. Bu da yazmanın insanı rahatlıyor gerçeğinden öte en azından kendi kendisiyle baş başa olup bunalıma girmemeye bir önlem olduğunu gösteriyor.
Daha önce Sartre'nin dünyasının biraz karanlık olduğunu sezmistim ama bu kitabını okuyana kadar farketmedim. Öbür kitaplarını bunun yanında gül gibi aydınlık kalır. Aslında Sartre'nin kendi iç dünyasıyla yaşamış olduğu bunca çelişki, bunca derin dünyalar belki acıyı yaşayan hemen hemen hepimizde vardır. Tabi bu öyle basit küçük acılardan söz etmiyorum. İnsanın dış dünyadan tamamen koparma noktasına gelen ve onu yalnızlığa mahkum eden derinlemesine acılardan söz ediyorum.
Kitabı okuyacaksınız biraz bunalım yaşama şansınız yüksek yazarla birlikte çünkü hep bir acı hep bir yalnızlık hissi veriyor insana.
Neyse kitabı okumak isteyip de okuduğunuzda ne demek istediğimi daha iyi anlayacağınızdan eminim :) hepinize keyifli okumalar dilerim...

Hümanizm+Nihilizm+Varoluşçuluk
Olumluluk+Boşluk+Sarsıntı--Bulantı

Sartre doğaçlama bilincin adıdır, kelimelere anlam verir. Varoluşçu yaklaşımı ile hiçliği baltalayan, hümanizmi bağlayan bir dili vardır. Dil varoluşluğun içine düşmek isteyenler için iyi ki var! Fırlatıldınız ve dünyadasınız, varsınız...

Sartre'nin hümanizmi bireyseldir, kendini içinde barındırır. Tüm canlılar ne yapmış olursa olsun sevilmesi görüşünden ayrılmış bir görüştür.

Tüm izmleri atarak tek başına özden önce geldiğini iddia ettiği varoluşçuluk ile rengini netleştirmiştir.
Sartre'ye göre bütüncül bir dünya anlayışı mevcuttur. İnsan kendini ötekilerden ayrı tutamaz aynı şekilde insan özgürlüğünü isterken diğerlerinin özgürlüğünü de ister. EŞİT derecede olması önemlidir. Hakkaniyetçilik(özgecilik) bu görüşe göre doğru bir tanımlamadır. İnsan kendi iyilik hali için diğerlerinin iyiliğini ister. Kendi özgürlüğü için başkalarının özgürlüğünü de ister.

Sartre'nin özgürlüğü, bir kafesten çıkmak ve uçmak istiyorsan geriye kalan öteki kafeslerin kapısını da açmak gerektiğidir.

Bu kitap ağır ilerleyen, ağır ilerlerken bile zevk veren, yalnızlığı çok iyi anlatabilmiş bir kitaptır.

Okumadan önce varoluşçuluk ile ilgili biraz bilgi sahibi olmanız gerektiğini düşünüyorum.


"Kaşınmayan yeri kaşımayın"
Adolph Meyer
Siz kaşıyor musunuz varoluşunuzu? Kusacaksınız iyi yaşamayı öğrenene kadar iyi ölmeyi öğrenemeyeceksiniz..

Varolmayı unutabilmek için metafizik dalgalar üzerinize geldiğinde atlıyor musunuz? Sürükleniyor musunuz? Sürükleniyorsanız sıradan hayatın sıradan canlılarısınız tıpkı bir karnabahar gibi, armut gibi, elma gibi.. Düşünmeden varolmayı düşünebilir misiniz varolmayı?
Varım ve düşünüyorum. Yüzüme çarpan akşam serinliğini, denizin tuzlu kokusunu, terlediğim zamam esen rüzgarın okşayışını, güneşin ne kadar parlak olduğunu, yalnızlığın da oluşmak için gidilen yolda en makul düşünce olduğunu.. Düşünüyorum dünyaya fırlatılmış istemsiz varlığımla düşünüyorum. Duyuyorum, duyumsuyorum. Hayatın gidişine bakıyorsanız maydonozsunuz ya da hıyar O L U Ş una bakıyorum. Manzara buradan çok güzel. Arada biraz sarsıyor sonra bulantı. Lanet olsun bilincim kusmamı emrediyor. Kusmayacağım derin nefes alıyorum galiba iyi yaşamayı öğrenmeye başlıyorum iyi ölebilmek için. İçime dörtlü kuram kaçtı hümanizm+nihilizm+stoacılık+varoluşçuluk...

Tercihler yapmak zorundasınız herşey kader ile alakalı değildir yaptığınız tercihlerin sorumluluğunu ve sonucunu üstlenmelisiniz. Kaçtığınız her şey gün gelir sizi bulur. Unutmak mı istiyorsunuz daha çok hatırlayacaksınız. Rasgele birisi olmamak için ya da bir armut olmamak için veya hıyar otantik olmalısınız. Heidegger için unutma sıradan var olma tarzıdır. O T A N T İ K O L M A M A K.
Farkında olmak için geçmişin var oluşunuzla oluşmalısınız. Özgürlüğünüzle, sınırlılıklarınızla, yargılarınızla, düşünmek için düşünmelerinizle, ölüm-yaşam ikircikliğiniz ile var oluşmalısınız. Mide bulandırıcı kabul ediyorum KUSUN o zaman, kimse size avcunu açmayacak! Hayatın vanası sizin avcunuzda!

Yüzleşince bulantınızla her şey daha anlamlıdır. Eşyaların bile seninle bilinçlendiği şuan içinde hiçliği kabul edecek antitezin var mı elinde?
Uykuların kaçacak biraz sonra uyuyacağım eşyalar ben uyurken uyanacak, tenimi sıyırıp geçecek. Var oluyorum (oluyorsun) şu evle, şu yatakla, şu erkekle, şu kadınla, kendime dokunduğum parmaklarımla, şu dünya ile.

B U L A N T I = Kapana Sıkıştım...
Kimse çıkaramaz (s)beni (s)ben kendimi çıkarmayı istemediğim zaman.
Var olmak için olmalı mıyız? Kapana sıkıştım(n)? olamayız var olmak oluşa giden yolu tırmanmaktır. O yol hiç bitmeyecek her şeyi bilincinle anlamlandırdığın sürece..

Umudunuz var mı? Çok pozitifsiniz:) Siz ve bilinciniz, siz ve eylemleriniz yoksa umut diye bir kavramın varlığından söz etmek olanaksızdır. Fark etmeniz kaçınılmaz yeterince düşündüğünüz zaman oluşmakta olan oluşunuzla hüsrana uğrayacağınızı. Varoluşunuz için bir Tanrı'ya, bir dine, bir ahlak sistemine ihtiyacınız yoktur. Ama İCAT ettiniz çünkü SORUMLULUK bilinciniz sizden kaçıyor. Sınırlılıklarınızla sınırlı bir canlısınız. Sorumluluklarınızı(-mızı) yükleyecek, seçimlerinizin(-mizin) sonuçlarını fırlatıp atacak bir Tanrı'ya, dine, ahlâk sistemine ihtiyacınız(-mız) var. Özgür değilsiniz yaşadığınız her an ile...

"İnsanlar. İnsanları sevmek gerek. İnsanlar hayranlık duyulacak varlıklardır. KUSMAK İSTİYORUM."

Hümanizmi öldürüyorum kendi var oluşumla.

Stoacıdan daha fazlası olmalıyım Sartre'nin dediği gibi beni ilk öptüğün zamanı hatırlayabilmek için..

Hatırlıyorsundur belki...

"Ama hiçbir zaman bilmediğin bir şey varsa o da benim dikenler üzerine oturmuş olduğumdu; eteklerim sıyrılmıştı, bacaklarım delik deşik olmuştu, kıpırdasam daha fazla batıyordu. Orada Stoacılık para etmezdi işte. Bana dünyayı unutturmuş değildin, seni öpmek için büyük bir istek de duymuyordum, sana vereceğim öpücük çok daha önemliydi; bir anlaşma, bir bağlantı olacaktı bu. Duyduğum acı ne kadar kaba bir şeydi değil mi? Böyle bir anda bacaklarımı düşünemezdim. Duyduğum acıyı göstermemek yetmiyordu, acı duymamak gerekiyordu."

Şimdi acı duymuyorum, oluşa giden yolda şimdi buradayım ve dünya benim içimde bir köpek gibi nefes alıp veriyor. Yalnızlığın eşlik ettiği acısız bir nefes alışveriş. Hissetmen gerekiyordu sana verdiğim öpücüğün daha önemli olduğunu. Bütünlüğün ayrılışı.

Mutlak şuursuzluğumuzu anımsıyorum artık. Şuursuzluk, bulantı..
Hayır kusmayacağım...
Dikenler ve kan.. Biz bir bütündük yalnız ama yapayalnız olmayan...