(Bu YAZI, kulaklığımla beni rahat bırakın diye ağlayan bir ergen tarafından gizlice defterine yazılmış. Tesadüfen buldum. Tam dalga geçmelik.)
Bazen kimi insanlar görüyorum. Canımı sıkıyorlar ama elimden bir şey gelmiyor. Yaşattıkları tek şey sıkıntı.
Damgasını vuran insanlar bile göçüp giderken, ben isimsiz ve vasıfsız bir çark gibi her gün aynı şeyleri yapmaya devam ediyorum. Günün birinde gidince, bir çocuğun odasına poster olamayacağım geliyor aklıma. Kimseye ilham veremeyip, tüm günlerimi anlamsız işler peşinde tükettiğimi fark ediyorum bininci kere. Erken ölen güzel insanların yasını tutuyorum, öğleden sonra içtiğim kahvenin dumanında. Aklıma lennon, freddie mercury, janis joplin, hendrix, kurt cobain ve daha nicesi geliyor. Kendisine sunulanı kabul etmeyip, kendisini tüm dünyaya sunan büyük insanların bana miras bıraktığı şarkılarda arıyorum teselliyi.
Mengeneyle sıkıştırıyorlar kafamı, elimden hiçbir şey gelmiyor. Ölüp gidenlerin yasını bile kısık sesli müzik ile yarım yamalak tutuyorum. Oysa "beat it" yankılanmaydı her tarafta. Gözlerimi kapatıp, popun kerameti kendinden menkul basitliğinde kaybolmalıydım bugün. Oysa ben sartre okudum. Sıkıntıma birde bulantı kattım.
Bulantı
Yazar: Jean Paul Sartre 
Jean-Paul Sartre
Kahraman: Antoine Roquentin
Şehir: Bauville, Paris
Mekan: İçinde varolduğun her an
Bir kitaba dair düşüncelerim beni hiç bu kadar zorlamamıştı. Kitaba başladığım günden beri nasıl yorumlanır bu kitap? diye çılgın düşüncelere girdim. Belirtmek
