Yalnızlılığı kabullenip yoluma bakmam lazım
Ama uçsuz bucaksız ama sessiz sedasız
Kalbim titreyecek biliyorum
Ama geleceği yok aydınlıkların sanırım
Yalnız başıma çabalamadan,
Yüklenip sırtıma insanlığı
Hiçbirşey başaramamış birinin heyecanıyla
Koşmak istiyorum yollarda
Öğrendim tecrübelerimden
Bazen kimse anlamayacak beni
Bazen karşı çıkacaklar
Bende bir köşeye çekilip ağlayacağım
Ama hep devam etme umudunu taşıyacağım omuzlarımda
Çünkü bağdaştırdım onu kimsesiz çocukların bakışlarıyla
Bağdaştırdım onların boğazında düğümlenen sözleriyle
En büyük sıkıntılar bile onu benden söküp götüremesin diye
Ta ki çocukların ölmeyeceği bir dünya kurana kadar
O zaman kalbim son kez atar
Ve son nefesimi verebilirim ufuklara bakar
Ve düşünür halde
Caner Özcan