Gönderi
Mişimanın kaleminden okuduğum ilk kitap ama ilk okuduğum Japon edebiyatı kitabım değil. Çok genelleme yapmış olacağımdır belki ama Japon edebiyatı genellikle mutlu sonlu olmayan, hatta sonu olmayan ve rahatsız edici unsurlar barındıran bir türdür. Buna alışmış olduğum için bir beklenti içinde olmadım. Yaz ortasında ölüm de tam Japon edebiyatı tabirime uyan bir kitaptı. Bana en çok hitap eden 11 öyküden biri kesinlikle "Kanatlar" öyküsüydü. Çok güzel benzetmelerle birlikte naif bir şekilde kaleme alınmış gibiydi. Şu "rahatsız edici unsur"lardan sıyrılmış bir tarzı vardı ve beni etkiledi gerçekten. Bir diğeri ise "Asilzade" idi. Haruhide benden biri gibiydi. Tüm benzetmeler, betimlemeler benim içimden birini işaret ediyor gibiydi. Çok derine inmeden, Haruhide'nin o gizemli kısmına değinmeden betimlemek, Haruhidenin portresini çok güzel bir şekilde koruduğunu düşündüm. Bu iki öykü dışında kalanları yer yer beğenmesem de bütün olarak bakınca duygu üzerine kurulu bir öykü görüyorum ve bu da hoşuma gitti. Duygu tamamıyla olayların ötesinde bir yerdeydi. Ve bunu çok derinden hissettirebildi Mişima. 11 öykü birbirlerinden ayrı gibi gelse de ortak özellikleri vardı. Ortak duygu mu demeliydim? Muhtemelen bu kitabıyla kalmam bir kitabını daha kesinlikle okurum. Her ne kadar ilk okunacak Mişima kitabını yanlış seçmiş olsam da beni çok soğutmadı yazardan.
·
22 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.