Okurken bir zamandan sonra gözyaşlarımla okumaya devam ettim. Icinde hep birseyler vardi söyleyecek çok şey ve Cameronun sözcükleri. Herbirini içimde hissettim. Hep cümlelerinde söylediklerinden daha fazlası vardi. Serinin en sevdiğim kitabi. "Bir köpeğin ağladığını hiç duydun mu Steve? Anlarsin ya, öyle yüksek sesle ulur ki, tahammül edemezsin? Bence, açlık başlarına vurdugu için öyle uluyorlar ve benim her gün içimde hissettiğim sey bu. Bir şey olmak için çok açım, biri olmak için. Beni duyuyor musun? Asla eyvallah etmeyeceğim. Ne sana. Ne de başkasına. Ben açım Steve." Cameron kendini bulmaya çalışıyordu ve en başından beri kitabı okurken nasil değiştiğini hissediyorsunuz. Artık o içindeki Cameronu bulup ortaya çıkıyor. En basindan beri içinde olan kendini. "Zaten ölmüş olan bir köpeği yaralayamazsiniz."

Köpekler AğladığındaMarkus Zusak · Martı Yayınları · 2014675 okunma

5 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Tuba Güney