Ben yanıldım.
Şimdilerde yaşadığım birkaç olay beni bu kitapta okuduklarım üzerine düşünmeye itti. Aslında düşüncenin fitili çok daha önce ateşlenmeliymiş baktığımda ama acı bir deneyime nasipmiş. Ben okuduğumu anlayacak kadar bir şey yaşamamışım meğer. Yerinde bir başlıkmış "insan neyle yaşar?" tam da yerinde bir cevapmış "sevgi".
Gördüğüme, yaşadığıma, bildiğime göre:
sevemeyen insan yaşayamıyor. Tutunamıyor. Sevebilmenin nasıl büyük bir nimet olduğunu sevmekten hiç anlamayan, sevmeyi hiç beceremeyen insanları uzun zaman görünce anlayabildim.
Sevemeyen insan; kapkaranlık bir yolda yürüyen şimşek çakınca duyduğu şiddetli sesle irkilen ama o şimşeğin ışığıyla çaresizce yolunu bulmayan çalışan bir kayıp'a benzemiyor mu?
Belki de sevememek yalnızca kendini sevebilmektir, değil mi?
·
36 views
Bak işte, Meursault'un da sorunu buydu. Sevemiyordu adam. Ve ben o olmaktan korkardım, hâlâ da korkarım. Sevgisizlik duyarsızlığı getiriyor işte. İlle de sevmen lazım. Bir kuşu, kelebeği, bir taşı sevmen lazım.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.