《Cemil Meriç, 7 Temmuz 1955'te göz ameliyatı için gittiği Paris'ten İstanbul'a döner. Yeniden görme umudu pek kalmamıştır. Dönüşünden dokuz gün sonra tekrar yazmaya başlar. 38 yaşındaki Cemil Meriç kendisini son derece yalnız ve zayıf hissetmektedir. Görmemekte, tabiatı algılayamamaktadır. "Görenin yalnızlıktan şikâyete hakkı yoktur; mevsimler, renkler, çiçekler, şehrin bütün kadınları, bütün çocuklar gören içindir. Görmeyen bir insan bozuk bir ampul gibi, manasız, bıraktığınız yerde kalan bir paket; içinde hatıralar olduğu için arada bir karıştırılmaya layık... Çocukken oynadığımız bir taş bebek gibi, atmaya kıyamadığımız acayip bir külçe ..." Bu sözlerle görememeyle ilgili ilk duyduklarını anlatır.》
·
2 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.