Nero'nun yaptıklarına çok da yabancı değiliz. Benzer şeyleri yaşıyoruz.
MS 54 ve 62 yılları arasında hiçbir senatör ya da eques, devlet tarafından yargılanmadı. Fakat MS 62' de Burrus ölünce, Seneca emekliye ayrıldı ve Nero hükümetin kişisel sorumluluğunu üstlendi. Bu kadar yüksek bir makama çıkan pek az adam, bu kadar yetersiz olabilirdi. Nero, belirgin bir psikozlu kişiliği olan, kendini beğenmiş, hedonist bir üst sınıf mirasyedisiydi.Annesiyle muhtemelen ensest ve kuşkusuz son derece sorunlu bir ilişkisi vardı. Annesi haince Britannicus'a meylettiğinde, Nero rakibini bir yemek masasında öldürttü. Entrikayı sürdürdüğü -ya da Nero böyle olduğunu hayal ettiği- için anne ve oğul giderek birbirlerine yabancılaştı ve sonunda MS 59 yılında Nero, Napoli Körfezi'ndeki aile villasında onu ölene kadar dövmeleri için bir ölüm mangası gönderdi. MS 62 yılında iktidarı eline aldığında, karısı Octavia'dan boşandı (daha sonra sürgüne gönderilip idam edilecekti) ve metresi Poppaea Abina'yla (ki onu daha sonra öldürtecekti) evlendi. Aynı zamanda Gaius Ofonius Tigellinus'u da, Burrus'un yerine Praetor Muhafızlarının komutanlığına yükseltti. Böylece üçü -Nero, Poppaea ve Tigellinus- kişisel zevk ve kamusal gösterilere adanmış son derece güçlü bir saray hizbinin başına geçtiler. Yönetimdeki yozlaşma, Nero'nun oyunlara olan kişisel düşkünlüğü ve bir sanatçı olarak beğeni kazanma hırsında simgeleşiyordu. Gösteriş merakı bir Yunanistan turu sırasında, dört büyük oyun festivalinin aynı yıl kutlandığı ve imparatorun 800 ödülün tümünü kazandığı MS 67 yılında doruk noktasına çıkmıştı. Yunanların zarafeti fazlasıyla ödüllendirildi: Eyaletlerindeki imparatorluk vergileri kaldırıldı.Romalı gelenekçiler tüm bunları acı bir nefretle takip ediyordu. Hakim hizip devleti yönetmek yerine kendisini sefahate kaptırmıştı. Amaçları sadece iktidarda kalmak, servet biriktirmek ve haz peşinde koşmaktı.
Sayfa 222 - Yordam KitapKitabı okudu
·
18 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.