Sözün bütün kanatlarını kırdım. Ey dünya, çok yorgunum. İnsanlar bakıyorlar bana, gözlerinin izi kalıyor yüzümde. Yalnızlığın son burcunu da ekledim içimdeki kaleye. Sessizce uzaklaşıyorum, kimsesiz bir gölge olarak duvar diplerinde yaşamın.
Anlaşıldı, bu dünya kaldıramayacak benim sorularımı. Bana durup dinlenecek bir dulda bulunamayacak. Konuşma mam, susmam gerek. Bütün şiirleri son dizesinden başlayarak yazsam da, tümden yazmaz olmam gerek. Varsın hiçbir şey konuşulmasın. Sonsuzluk hep ertelensin. Ben alıp başımı gideyim, ölümün işgal ettiği yaşamımı bağrıma basarak.
·
358 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.