Saîd İbn-i Cübeyr'in (r.t.) bir kızı vardı. Onu talebesine vermek istedi. Teklif etti, oğlum dedi kızımı sana layık görüyorum dedi. Talebesi dedi ki: Efendi Hazretleri benim bir şeyim yok ki, malım, mülküm, param bile yok dedi. Ya dedi döşeğim bile yok. Sen dedi onlara karışma dedi. Sen kabul ediyor musun? Peki, Efendi Hazretleri dedi. Haydi, evlendiler peki bakalım birinci gün bitti, ikinci gün sıra geldi. Çocuk işte pılını pırtısını topladı neyse evden giderken hanımı yakasından tuttu: Nereye gidiyorsun sen dedi. Ya dedi bırak hanım dedi, ben duramam burada. Ben senin babandan ders okuyorum dedi. Sen dedi benim babamdan hangi dersi okuyorsun dedi. Şu dersleri okuyorum dedi. Çök bakayım aşağıya dedi. Babamın sana okutacağı dersleri ben sana okuturum dedi. Tamam mı? Ya kadınlığı, kızlığı hep hoppala zıppala, şınım şınım anlama. Bak, bak insan bu. İnsan bu. Bizde ancak bunlar güldürüye vesile oluyor vesaire falan filan. Kafanı duvara vursana kız. Sende hiç kıskanma yok mu peki? O oluyor, ha bu olmuyor.
·
69 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.