Dikenli yollarla kaplı olduğunu zannediyorduk hayatın.
Ne büyük uçurumlara bizi sürükleyip tam kıyısında yakamızı bıraktığını...Bir adım sonrasının,karanlıktan başka bir çıkışı olmadığını bile bile bizi ne çok sınadığını...Ne acımasız olduğunu...Ne hırçın mücadelelerle bize yaşama savaşı verdirdiğini,ne gaddar bir hisle ruhumuzu sarstığını... Korkunç bir kader çizgisini takip edip yolun sonu meçhule varınca ondan ne çok nefret ettiğimizi...Ne çok "zannediyorduk" hayatı.
Her şeyin bir hiçlik olduğunu yeni anlıyordum oysa.Bunların hiçbirini hayatın yaptığı yoktu.Hayat oturur ve yalnızca bizi uzaktan seyrederdi.
Çünkü dikenli yolları önümüze seren de sonra hiç düşünmeden bizi o yollara zalimce iten de insanlardan başkası değildi,olamazdı.Kalbim,geçmişin kırıklıklarıyla dolup taşmışken göğüs kafesimi parçalamasın diye korkarak avuçlarımı bastırırdım tenime.Bu kırıkları içime hapseden de o zalim insanlardan başkası değildi.
Yürüdüğümüz yolu yokuşa çeviren de güllerimizi soldurup bizi dikenlerine mahkûm eden de insanlardı.Hayatı suçlamak,şimdi fazla acımasız geliyordu kulağıma.
İnsanların ruhumuzda bıraktığı acıların hesabını hayattan soramazdık.Hayatımızı mahvedenler,birkaç kalpsiz fâniden başkası değildi.
İnsanların birbirine yaptığı kötülüğü hayat hiçbirimize yapamazdı,ne yazık ki öğrenmek zorunda kalmıştım.
·
8 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.