Film/dizi izlerken ağlayabilmek daha kolay gelir bana. Gördüğün hüznü içselleştirebilmek zor değildir gibi düşünürüm. Ama eğer okuduğum bir kitap beni ağlatabiliyorsa o kitabın gerçekten içimde bir yerlere dokunduğundan daha da emin olurum. Tıpkı diğer iki kitabı gibi bu kitabıyla da kalbimin derinliklerine dokundu Khaled Hosseini. Hayata kırgınlıklarımdan kırılmış karakterlere tanık oldum, içimdeki coşkuyu harekete geçirebilecek türden durumlar okudum, çeşitli insanların nasıl böyle bağlantılı hayatlar yaşarken birbirlerinden bu kadar uzak olduğuna her sayfada fazlaca şaşırdım. Ama işte hayat dediğimiz olgu da bu bağlantılardan, bu tesadüflerden ve onların birbirlerine her ne kadar yakınmış gibi görünseler bile çok uzakta olduğundan ibaret değil midir, biraz da olsa?