"Anormal bir çocuğun pek de eğlenceli bir hayatı yoktur. Her şey en başından kötü başlar. Gözlerini ilk açtığında, beşiğinin üzerine eğilmiş, ona bakan iki mahvolmuş yüz görür. Baba ve Anne. Şunu düşünmektedirler: 'Bunu biz mi yaptık?' Pek de gururlu değildirler. Bazen sorumluluğu birbirlerine atarak ağız dalaşına girerler. Soyağaçlarında bir yerlerde saklanmış alkolik bir büyük büyükbaba ya da yaşlı bir amca arar bulurlar. Bazen de ayrılırlar." #JeanLouisFournier #AslaKimseyiÖldürmediBenimBabam kitabında çocukluğundan ve babasından bahsetmişti. Tabiki büyüdüğü baba figürünü göz önüne alınca kendisinin nasıl bir baba olacağına dair fikirlerim vardı ve #NereyeGidiyoruzBaba kitabında hiç tahmin etmediğim bir durum söz konusuydu. Fournier’in iki engelli oğlu. İşte bu durum onun için çok çok daha zorlu geçecekti nitekim öyle de olmuş. Mathieu ve Thomas hem zihinsel hem de bedensel engelli iki erkek çocuk. İlk çocuk olan Mathieu’ya daha alışamamışken Thomas büyük bir darbe oluyor onlar için. Sarışın çok tatlı bir bebekmiş, ilk doğduğunda anlayamamışlar hatta ama teşhis konulunca yıkılmışlar. Zorlu bir hayat olmuş Fournier için. Bu kitap hem çocuklarına içini dökmek için hem de kendiyle hesaplaşması için bir yol olmuş. “… size yine de bir kitap hediye edeceğim. Sizin için yazdığım kitabı. Unutulmamanız için, engelli kartı üzerinde sadece bir fotoğraf olarak kalmamanız için. Hiçbir zaman dile getirmediklerimi yazmak için. Belki de çektiğim acıları. Çok iyi bir baba olmadım. Çoğu kez size katlanamıyordum, sizi sevmek zordu. Size peygamber sabrı göstermek gerekiyordu, ben de peygamber değilim.” diyor. Zaman zaman onların ölmüş olmasını da düşünmüş ve açıkça saklamadan dile getiriyor. Hiçbir zaman bir kitap hediye edememiş ya da bir müzik CDsi. Çünkü kullanamıyorlar. Okula gidemiyorlar. Gelecekte seçecekleri bir meslek olmayacak. Ev ödevleri yok, başarılı olma kaygısı yok. Bir baba olarak ‘öğrenilmiş gurur verici’ hiçbir anıları olamayacak. Bir baba için azap verici olmalı. Hatta onlardan özür diliyor bu hayatı yaşamalarına sebep olduğu için ve kendini sorguluyor neden baba olmak istedim ki diye. Thomas en azından bir tık daha iyi durumda bir şeyler konuşabiliyor. “Thomas on yaşında ilk kez Chevrolet Camaro’ya bindiğinde sorduğu gibi soruyor: “Nereye gidiyoruz baba?” Önceleri cevap veriyordum: “Eve gidiyoruz.” Bir dakika sonra, aynı saflıkla, aynı soruyu soruyor, iletişim kurmuyor. Onuncu sefer “Nereye gidiyoruz baba?” diye soruyor, artık cevap vermiyorum… Sürükleniyoruz.” Mathiue’nun artık nefes almasına engel olan omurgasının düzelmesi için bir risk almaları gerekiyor ama ameliyattan üç gün sonra ölüyor. “Engelli bir çocuğun ölümünün insanı daha az üzdüğünü düşünmemek gerek. Böyle bir çocuğun ölümü, normal bir çocuğun ölümü kadar üzücüdür. Hiç mutlu olmamış, dünyaya sadece acı çekmek için ufak bir gezinti yapmaya gelmiş olan birinin ölümü korkunç bir şeydir. Bir gülümseyişinin anısını saklamak bile çok zor. “ evlat bu. Ama ne yazık ki birçok insan farketmiyor bile. “Bilmiyor muydunuz, özür dilemeyin, engelli bir çocuğun ölümü genelde fark edilmez. Yükün ortadan kalktığı söylenir…” Bir çılgınlık yapıp üçüncü bir çocuk dünyaya getiriyorlar, bir kız ve ‘normal’ gurur verici. Thomas büyümeden büyümeye devam ediyor ama bir bakım evinde. Her zaman dilinde aynı soru “Nereye gidiyoruz baba?” Korkunç acılar, hayatın çilesini üst üste katlanarak yaşamış bir adam. Yaşamıyla ilgili daha birçok kitap var ve ben başlangıçta umudumu yitirdim Fournier için.

Nereye Gidiyoruz Baba?Jean-Louis Fournier · Yapı Kredi Yayınları · 20092,962 okunma

·

28 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.