“Her şeye rağmen içimde hala bir umut ışığı vardı. İçimde hala bir şeylerin düzelebileceğine dair ufacık bir umut ışığı taşıyordum. Güneş batmış olabilirdi, bizim rengarenk ışıklarımız vardı… Karanlıkta kalamazdık. Biliyordum, İzmir bir gün Ege’de yerini alacaktı… Sonra iç sesim bana içeriden acımasızca fısıldadı: “Peki ya alamazsa?””
Sayfa 121Kitabı okudu
·
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.