"Herkes anne baba olmak ister. Sen de olmak ister miydin?" diye sordum bir anda.
"Bilmem, hiç düşünmedim."
"Ama evine çocuk koruması yaptırmışsın. Hiç düşünmediysen neden böyle bir şey yaptırdın?" diye sorarken ona yaslı olduğum için bedeninin kasıldığını hissettim. "Bir gün baba olacağını biliyordun, değil mi? Kendini baba olarak düşünmedin ama bir çocuğun olacaktı."
"Evet," dedi yalnızca. O an kalbime ağırlık çöktü. Kirpiklerimi indirdim. "Benimle sakın olma. Beni sakın sevme. Bana sakın âşık olma. Benimle olursan baba olamazsın, Bronz."
Beni sertçe göğsünden ayırdı ve birbirimize bakmamızı sağladı. "Bana ağlamadığını söyle," derken sesinde acının emareleri vardı.
"Ağlıyorum," dedim gözlerimden sağanak gibi yaşlar akarken. "Ben ağlamayayım da kim ağlasın?"
"Niye ağlıyorsun, Hisar?"
Sabırsız çıkan sesine karşılık sessizce ağlamaya devam ettim.
"Bana neden ağladığını söyle."
Bana yine sert ama acı bir şekilde bakmaya başladı.
"Bakma öyle," dedim hıçkırıklarımın arasında. "Bakma, bakma, bakma." Kafamı iki yana salladım. "Bakma öyle bana. Benden nefret ettiğini hissettiriyorsun öyle bakarak. Öyle bakmanı istemiyorum." Yavaşça yüzümü kavradığında, "Ağlama ki öyle bakmayayım," dedi. "Bana neden ağladığını söyle. Seni bu denli ağlatan ne, Hisar?"
"Benim hiçbir zaman çocuğum olmayacak." Sesim ortama şiddetli bir yıldırım gibi düştü.
Bana öyle bir baktı ki, kendimi daha kötü hissettim. Böyle bir şey dememi beklemiyor olacak ki yüzünde şaşkınlık belirdi.
"Yalan söylüyorsun," dedi kaşlarını çatarak. "Her zamanki gibi yalan söylüyorsun."
"Keşke," dedim bunu dilerken. "Keşke yalan söylesem. Büyük bir hasar aldım. Hisar yalnızca hasar alıyor. O yüzden rahmimde hiçbir çocuk tutunamaz çünkü çok hasarlıyım. Olur da hamile kalırsam ikimiz için de ölüm olur." Dudaklarım kenara kıvrıldı. "Ben zaten öleceğim, bir de onun katili olamam."
Bozguna uğramıştı. "Bu hasarı kendi kendine almadın değil mi?" diye sorarken sesinde tehlike sinyalleri çalıyordu.
Sessiz kaldım. Titremeye devam ediyordum. Elini yanağıma yerleştirip yavaşça okşadı. "Cevap ver, Hisar."
"Kendime böyle bir hasar vermezdim çünkü anne olmayı çok istediğimi biliyordum."
Kısa bir anlığına gözlerini kapattı. Dişlerini birbirine bastırdığında çenesi kasıldı. "Kim yaptı sana bunu?" diye sorduğunda aralanan gözlerinde yoğun bir öfke vardı.
"Kimin yaptığını biliyorum ama ona hiçbir şey yapmadım. Çünkü zamanını bekliyorum," diye yanıtladım. "Zamanı geldiğinde asıl kıyametin ne olduğunu görecek."
Alnını alnıma yasladı ve dişlerinin arasında sertçe konuştu. "Bana kimin yaptığını söyle, Hisar."
"Uyuyacağım ben," diyerek geçiştirdim. "Benim için bir mum yakar mısın? Ben artık yakmıyorum; çünkü mumlarımın bitmesini istemiyorum."
Sayfa 352
·
26 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.