Kendimi bildim bileli kurallarla yaşayan biriyim. Çevremdeki herkes bi amaç uğruna yanımda oldu hep. Arkadaşlarım ya para için yada eğlenmek için benimle oldu. Birini sevsem kullanıldım. Biriyle tanışmak istesem hep yalnız kalan oldum. Ailem tarafından her an küçümsendim, bazen vücudum saatlerce ağrıdı, bazen gözlerim kızarık haldeyken bile güldüm herkesin yanında, bazen canım çok yansa da sesimi çıkartamadım, bazende duvar kenarına çöküp ölmeyi diledim. Daha doğduğu an ismiyle kaderi yazılan biriyim ben. Esir demek ismim. Senelerce her yanlışımda ya dayak yedim yada bana iyi gelen şeyler yasaklandı. 3 kere telefonum elimden alındı mesela. 1 sene ev hapsi yaşadım ve dışarı çıkamadım. Bana iyi gelen 2 şey vardı o dönem. Biri şarkılar, biri de balkon. Ama ben balkonda bile oturamadım. Çocukken şarkı dinlemeye başlamıştım. Kafamdaki sesleri susturabilmemin tek yolu buydu çünkü. 1 sene boyunca şarkı dinleme sınırım oldu. Günde en fazla yarım saat dinleyebildim. Arkadaşımla bile görüşemedim. Annem anlamadı. Babam anlamadı. Ablamlar anlamadı. İlk defa anlasınlar istedim. Ama kimse anlamadı beni. Ölmek istedim. Çünkü tek kurtuluşum oydu. Acılarımın son bulması için ölmem gerekiyordu. Çok denedim aslında ama hep son anda durdum. İlaçlar içtim avuçla ama sonrasında kan kusarak saatlerce ağladım. 18 yaşına gelince kurtulacağını düşünen biriydim ama işler öyle yürümüyormuş. 18 yaşına gelince bile dayak yiyen ve ailesinden korkan küçük bi kız gibiydim. Çocukluğum hastanelerde geçti, ergenliğim de kurslarda. Sonra 19 oldum. Sonra 20 oldum. Hala korkuyorum. Ne bi koruyanım oldu nede bi sevenim. 2 ay sonra 21 olucam ama hala korkuyorum.
·
69 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.