Uzun süredir kitaplarla arama kasıtlı olarak bir mesafe koymuştum. Belki hiç olmadığı kadar aklımı askıya almak istedim, bilmiyorum. Aklı askıya almayı göze aldığında ne yapar insan? İnanır. Ve psikolojik anlamda bir var olma oyunu oynar. Ben bütün inançsızlığımı; derinlerde bir yerlerde beceriksizce sakladığım ve üzerini örtmekten keyif aldığım bir kırgınlıktan alıyorum. Bunun şımarıklığını yaşamamın Tanrının ölümüyle doğrudan bir ilgisi var. Hüzünlü bir sekans aralığında Tanrı, tekrar tarih sahnesine çıkmak için göklere çekilmesinin lanetini, hiç hak etmeseler de insanlara yükleyerek bir gerçeğe dönüştürür alaycı bakışlarıyla. Trajedi bu ya; şapşal yüzlerimize sevmenin zamansal ufkuna doğru bakışıksız makyajlar yaparız, ayaklarımızın altından kayıp duran o uzamda. Paradokslar dizisinin keşfi gündelik hayata girerken inanan inanmıyordur artık, seven sevmiyor ve aksi, bir bela gibi çiçekleniyor suyumuzda... "İnanmıyorum çiçekli nice diye bir yerin var olduğuna" dedim ve dönüp dolaşıp kürkçü dükkanına geldim. Çıtkırıldımlara, hastane gibi bayatlamış erkeklere ve atasözleri gibi yıpranmış kadınlara pantolonlu bulut da olabilirim, hal'en. Uzun süredir uğramadığım bir sahaf var. Kendimi orda buldum. Akşam üzeri; rafları didik didik ettim. En son çıkarken, masada duran bu kitaba rastladım. Esaslı bir şair Rilke, çok severim. Bu kitabını biliyordum ama okumamıştım. Keşke kendini bu haliyle bile hissettiren derinliği ana dilinde okuyabilseydim. Çeviri şiir hepten sıkıntılı bir şey. Fakat bana öyle geliyor ki, çevirmenlerimiz mısraların sonlarını birbiriyle az çok uyumlu hale getirdiklerinde ve dizeleri devrik bir biçimde yazdıklarında başarılı bir iş yaptıklarını sanıyorlar. Örnek olur mu bilmiyorum: Kitaptaki mısralar... Ne yaparsın, Tanrı'm, ben ölürsem? Senin testinim ben, ya kırılırsam? Geçen bu kitapla karşılaşacağımdan henüz haberim yokken paylaştığım şekli şöyle: "ben ölürsem, ne yaparsın tanrım? ben ki senin testin, bir kırılırsam" Alta aldığım daha şiirsel bence ve anlamda bir değişiklik yok. Bu kitap Rilke'nin Tanrı'nın ölümünden sonra çekildiği yerde ona bir yakarışı olarak okunabilir. SEN fakir olansın, parasız pulsuz, bir taşsın sen, duracak yeri olmayan; sen istenmeyen kovulmuş cüzamlı, kentin çevresinde elde çıngırak dolaşan BENİM, sen ey korkak. Duymuyor musun bütün duyularımla varıp gelmişim sana? Küstahça değil mi? Ortada duran düşüklüğün hiçbir yerine uğramayan, son kalan Tanrı parçacığını yangından ilk kurtarılacaklar arasına alan bir yakarış bence bu. İsmet Özel'in Savaş Bitti şiiri Türkiye için neyse Rilke'nin Dua Saatleri Kitabı da Avrupa için o. Yazıldıkları tarihlere bakmak faydalı olur. Acılarını paylaştığımı belirteyim...

Dua Saatleri KitabıRainer Maria Rilke · Yapı Kredi Yayınları · 2008349 okunma

·

56 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.