Bugünüme umutlu uyanmıştım.
Tüh! Ne büyük sakarlık.
Günü yaşarken kaybettim, umutsuz uyumak zorunda kaldım. Yarın daha dikkatli uyanayım. Her sabah ki ümitlerim zayi olmasın.
Malumunuz, bir eşkıya kesti hayatımı.
Ben ki evveller evveli kendi yaşam kavgamda kendimle dövüşürdüm. Bir eşkıya tanıdım. Kendimi kenarı attım. Onunla vuruşmak zorunda kaldım.
Eşkıya olmasına eşkıya da...
Ben anlamadım, bu ne biçim eşkıya?
Gözleriyle dikkat çeken, gülüşüyle yol kesen eşkıya mı olur?
Bu eşkıya başka eşkıya.
Ciğerime gülüşüyle hançer saplayan Ey Eşkıya!
Bir suçluya göre fazla korkaksın, bilesin.
Uyandığımdaki ümidimi sen verdin, günü yaşarken de sen çaldın benden bilirim. Bilmemezliğe veririm. Sen korkma kaybettim diye düşünmeye devam edeceğim. Hayatımın 1 haftalık, ömrümün 1 yıllık eşkıyası... Eşgalin aklımda gözlerinle kaldı, bilesin.
·
25 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.