Tasavvufun temeli budur: Sen yoksun,Allah var. Bizim temel yanılsamamız ise budur."Ben varım,öyleyse Tanrı nerede? Hiçbir yerde Tanrı filan göremiyorum."
Sen varsan Tanrı'yı asla göremezsin. Egonun varlığı,görmenin önüne geçen şeyin ta kendisidir. Ego,bir gözbağı vazifesi görür. O zaman güneş doğsa da sen yine karanlıkta kalırsın. Müzik çalıp dursa da,sen hiçbir şey duymazsın. Aşk okyanusunda yaşar ama kalbin atmadığı için hiçbir şey hissetmezsin. İçinden ne bir dua,ne minnet yükselir,ne de mutluluktan sarhoş olursun. Kök salamazsın.
...
Ego senin gerçeği görmene izin vermez çünkü o seninle gerçeklik arasında bir ayrım yaratır. Ego, "Ben ayrıyım" der oysa değilsindir. Ağaç kendini topraktan ayrı görmeye başladığı anda ölmeye başlar. İntihara eğilimli bir hal almış,varlığı tümüyle zehirlenmiştir. Ağacın yalnızca toprağın bir uzantısı olarak var olduğunu,ondan ayrı olmadığını bilmesi gerekir. Topraktan yükselen şekil,ancak o zaman kendini ağaç olarak ortaya koyabilir. O zaman toprak tarafından beslenir. O zaman güneş tarafından,ay ve yıldızlar tarafından beslenir ve ağaç o zaman bu gezegende kendini evinde hisseder;tüm bunların dışında kalan bir yabancı değildir.
Sayfa 64Kitabı okudu
·
193 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.