Binlerce yıl önce, Anadolu 'da hüküm süren ne kadar kavim, ne kadar uygarlık ve ne kadar krallık varsa ve çok uzun zaman önce yaşamış , ne kadar kral, ne kadar halk ve ne kadar köle varsa, zenginliğin hepsi için tek bir sembolü vardı.
Altın...
Ve altından başka madenler de vardı elbet. Gümüş vardı, bronz vardı, bakır vardı ve değeri her zaman değişebilen 
Ahmet Küçükkerniç türlü madenler vardı.
Ve taşlar vardı. Milyonlarca yıl önce, yemyeşil ağaçların, toprağın altına girdiği ve milyonlarca yıl sonra, söğüt yaprağı kadar yeşil zümrütlere, genç kızların çıplak ayaklarıyla çiğnedikleri üzümden çıkardıkları şarap kızılı yakutlara ve gökteki dolunayları ve dahi güneşi kıskandıracak kadar saf beyazlığa sahip elmaslara dönüşen taşlar vardı.
Ama insanoğlu her daim bir madene inandı ve bir madene gönlünü kaptırdı.
Kendine has sarı rengi, ne yazları kuruyan başaklara ne güzleri sararan yapraklara benzemeyen, sarısı anlatılırken bile adıyla anılan tek madene aşık oldu.
Buyuran, buyurganlığını belli etmek için taç yapıp başına koydu, buyrulan zenginliğini göstermek için resmini üzerine bastırıp sikke yaptı, buyrulan zenginliğini onunla genişletti.
Her devirde mutlak bir satıcısı, mutlak bir alıcısı vardı. Eskiyen dünyanın, eskimeyen ve hiçbir zaman da eskimeyecek tek zenginlik timsaliydi.
Sapsarı, pırıl pırıl güzelliği, her güzel gibi, gittiği her yere mutluluk götürürken, peşinden hüzünleri de taşıdı.
Eskiler;
"Hüzün ve saadet göbeği birbirine bağlı iki kardeştir. Birinin gittiği yerden diğeri kalmaz!" der.
Gittiği yerde hep zenginlik oldu, hep hırs oldu, hep ölüm oldu.
Kendine vurgun olanları uzun süre sevmedi. Onlar fani bedenleriyle dünyayı terk ettiklerinde, o baki bedeniyle hep burada kaldı.
Bir zamanlar ona sahip olan faniler, toprak altında çürürken ve toprağa karışıp yok olurken, o toprağın altında kaldığı zamanlarda bile göz alıcı sarı renginden hiçbir şey kaybetmeden yeni fanileri bekledi.
Altındı...
Değerliydi...
Ölümsüzdü...
·
1 artı 1'leme
·9 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.