Kitap ile ilgili ip ucu vermeden , kitabı okumayanlara ön bilgi sunup keyfini kaçırmadan neler yazarım bilmiyorum. O nedenle değerli okur , bu kitabı okumadıysan ve kitapla ilgili ön bilgi almak istemiyorsan lütfen incelememi okumayı ertele. Klasik kitap okumaları konusunda oldukça talihsizim . Yarıda bıraktığım kitaplar oldu. Bu kitap beni sürükledi. Ama bence anlamsızca aniden bitti. Ölüm gibi... Kitaptaki melankoli , maddi ve manevi fukaralık çok çarpıcı. İnsan onlara acıyor fakat bu acıma kör kibrimizden geliyor. (Acımasızca genelleme yapıyorum) Katip , amirleri önünde sefil bir şekilde duruyor , peki biz? Katip köle gibi çalışıyor, karnını bile doyuramıyor , peki biz? Kızcağız eğitimine rağmen potansiyelini hiçe sayıp kendi kurtuluşunu dengi olmayan insanların himayelerinde buluyor, (Katip , öğretmen ve tüccar...) Peki biz? Kitapta o döneme ait ne kadar insan acziyeti varsa şekil değiştirmiş, ruhu aynı kokuşmuşlukta... Kitap bittiğinde yazara sitem ettim. Neden böyle bitti? Kafamda bir kaç romantik senaryo , birkaç dramatik ve trajik senaryo vardı. Hepsi boşa çıktı, basamak sanıp ayağınızı basarsınız ve garip bir şekilde boşa çıkarsınız. Öyle bir şey... Şimdi bu satırları yazarken fark ediyorum kitap beni etkisi altına almış. Yeni kitaba geçmiyorum. "İnsancıklar" ı ve günümüzdeki hallerini düşünüyorum... Öneri: mektuplar arası zamanlara dikkat edin. Katip , büyük çoğunlukta , hemen cevap veriyor. Varvara , "görüldü" yapıp bir kaç gün sonra yazıyor :) Keyifli okumalar. (İyimser Toprak)

İnsancıklarFyodor Dostoyevski · Can Yayınları · 202362,8bin okunma

·

1 artı 1'leme

·

25 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Optimistic Soil s Father