"Sevgi ve nefret, çaresizlik ve bıkkınlık, günlük hayatı oluşturan bir sürü basit, ama yaşama tat katan şeyi hissetmek istiyordum. Bir gün buradan çıkacak olsaydım, delilikler yapma fırsatı tanıyacaktım kendime, aslında herkes deli en deliler de deli olduklarının farkında olmayanlar."
Aslında yukarıda ki paragraf kitabın özetini yapıyor. Bir hafta yaşam hakkınız var ve o zamanı şimdiye kadar cesaret edemediğiniz şeyler için ayırmak istiyorsunuz. Aslında hiç biri öyle ulaşılmaz ya da imkansız şeyler değil ama bizler bastırılmış duygular ve toplum kuralları nedeniyle cesaret edipte uygulamaya geçemiyoruz. Çoğu zaman ‘delirmiş galiba ’gibi cümlelerle de karşılık alabiliyoruz. Çocukken olmayı hayal ettiğiniz meslek, ailenize olan sevgi veya nefret duygusunu dile getirebilmek, kimsenin ne düşüneceğini umursamadan size gülümseyen bir adama merhaba diyebilmek, kimsenin inancını sorgulamamak… Bunlar sadece Veronika ‘nın bilinçaltında yapamadıkları değil. Kitabı okurken kendinizden mutlaka bir parça bulacaksınız. Çünkü hepimizin hayatında cesaret edemediği ve son raddeye gelmeden anlayamadığı değerler var. Yaşamı rutinin içerisinde anlamsızlaşan, anlam arayışında varlığını sorgulayan bir genç kadın Veronika. Başarısız bir intihar ve her dakika ölümü bekleyerek geçirilen Slovenya'da Village adlı bir deliler hastanesi. Kırılgan yaşamların kişilikleriydi bu hastanedekiler ve her biri ayrı bir hikayeydi. Hastanenin başhekimi ve bütün kurgunun oyuncusu Dr. İdgor, eşini ve işini kaybetmiş panik atak sanrıları yaşayan Avukat Mari, gençliğin bunalımlarıyla bir arayış içindeki Eduard ve düzenli bir evlilik hayatının rutininde, geçmişin günahlarını hatırlayıp depresyon ve bunalımlardaki Zedka. Onlar mı hastaydı yoksa Village'nin dışındaki normal denen yaşamlar mı? Neydi bu normal? Delilik normalin neresinde oluşuyordu? Kim oluşturdu yaşamın normallerini?
Teknik açıdan değerlendirmek gerekirse, modern yaşamda tıbbi açıdan tasniflendirilmiş kişilik bozukluklarını, son derece yalın ve edebi bir dille, oldukça sürükleyici bir şekilde kitabına taşıyan yazar, tecrübe ettiği (ve geçmişinde önemli bir yer tutan) pek çok zihinsel sancıyı, bazen ana karakterde, bazen yan karakterlerde, bazen ise mekan tasvirlerinde okuyucuya olabilecek en sade dille ulaştırmış. “İnsan neden intihara teşebbüs eder?” sorusunu yönelten Coelho, bu son derece rahatsız edici soruyu, hiçbir mesaj kaygısı taşımadan, kendi dilini ve sınırlarını aşan evrensel bir sevecenlikle yanıtlayarak; “insan neden intihara teşebbüs etmemeli?” izahati ile kendi sorusunu yanıtlamış. Kitabı bitirdikten sonra kendinize bu alıntıyı sorun; ‘Şu anda yaşama fırsatım var, bunu değerlendirebiliyor muyum? ’ söyleyeceklerim bu kadar. Keyifli okumalar.
