27 Şubat Salı 2024, 21:54.
Doğumum bile bir kuşun ölümüne sebep olmuşken neden hâlâ hayatta olduğumu anlayamıyorum. Dünyanın bu denli bir günahkarı nasıl içinde barındırıyor olduğu merak konusu. Yanımda çakmak var, belki de birazdan onunla ellerimi yakacağım çünkü yine ellerim buz gibi. Hayır baba, soğuktan değil. Hayır anne, canım acımayacak. Söz veriyorum. Yıldız sözü. Canım acıyor anne ama hayır, ellerimi henüz yakmadım. Acıyan şey kalbim. Titriyorum baba ama hayır, gerçekten üşümüyorum veya korkmuyorum. Titreme nedenim çok sevmek. Saçlarımı artık istesemde öremiyorum anne. Büyüdüm ben, çok büyüdüm. Olgun bir kadın olmama az kaldı, belki de içten içe ona dönüştüm. En son ağlayışımın üzerinden haftalar geçti ve o da benim için değildi. Abim için ağladım. Söylesene abi, gözyaşlarımı hak ettin mi? Söylesene abla, sesimi duyabildin mi?
Kendim için ne zaman ağladığımı bile hatırlamıyorum artık. Kitapları ne kadar okursam okuyayım o çocuğa hiçbir şey işlemiyor. Sanırım öldü, sesini duyamıyorum. Hayır anne, intihar etmedim. Hayır baba, o çocuğu öldürmedim. Hayır abi, sana hep güvendim. Hayır abla, senden hiç nefret etmedim.
Ölümle biten bir hikaye yazsam, veya bir intihar mektubu, son cümleleri bunlar olacak çünkü ben hiç intihar etmedim ama bu denemediğim anlamına gelmez. Çünkü ben hiç o çocuğu öldürmedim ama bu zarar vermediğim anlamına gelmez. Çünkü abime hep güvendim ama bu güvenimi hiç etmediği anlamına gelmez. Çünkü ben ablamı hep sevdim ama bu kendimi nefret etmeye zorlamadığım anlamına gelmez.
··
1 artı 1'leme
·131 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.