Çocukların ağladığı bir dünyada Bütün kahkahalar zalimdir...Uçurtma Avcısı Afganistan doğumlu Amerikalı yazar Khaled Hosseini’nin(Halid Hüseyni) ilk romanıdır. Bir Afgan tarafından yazılmış ilk roman olma özelliğine de sahiptir.
Kitapta, Afganistan'ın Kâbil kentinin Vezir Ekber Han bölgesinden bir Peştun olan Emir isimli bir çocuğun hikâyesi anlatılmaktadır. Bütün olayları Emir’in gözünden bakıp, hikayeyi onun ağzından dinliyoruz.
Emir ve Hasan Kabil’de birlikte kardeş gibi büyüyen iki çocuktur. Aynı evde doğup, yaşamalarına rağmen dünyaları apayrıdır. Emir zengin ve saygın bir işadamının çocuğu iken, Hasan o evde çalışan hizmetkarın oğludur. Üstelik orada pek sevilmeyen bir etnik azınlığa, Hazaralara mensuptur. Fakat sadece hayat standartları değil, karakterleri de birbirinden çok farklıdır.
Emir’in babası her zaman oğlunun cesur ve yürekli olmasını isterken oğlu tersine korkak biridir. Babasının sürekli gözüne girmek için çabalayan Emir, Hasan’ı sevse de yine de onu okul arkadaşlarıyla tanıştırmaz hep yalnız olduğunda onunla oynar. Çocuk da olsalar aradaki sınıfsal farklılığın farkındaydılar.
Hasan ise sadık dürüst iyi ve gözü pek bir çocuktur. Sevgi dolu olan kalbiyle Emir’i belki de tarifi mümkün olmayan bir sevgiyle sever. Onun için her şeyi yapacak kadar. Fakat Uçurtma yarışmasında yaşanılan korkunç bir olay Hasan ve Emir’in hayatını kökten değiştirecektir.
Emir işgalden sonra Babasıyla ülkeyi terk edip Amerika’ya kaçsa da vicdanından asla kaçamaz. Emir ne çocukluk arkadaşı Hasan’ı unutabilir ne de ona yaptığı ihaneti.
Yazar Monarşik krallığın çöküşünden sonra meydana gelen Sovyet işgali, bunun akabinde Pakistan'a ve Amerika'ya yapılan toplu göçler sonrasında yönetimin Taliban’a geçmesinin ardından kargaşanın ve kaosun bitmediği ülkeyi Afganistan’ı en gerçeğe yakın, en acımasız haliyle derinlemesine anlatırken bu yaşanılanlara sayfa sayfa şahitlik ediyorsunuz.
Uçurtma Avcısı; bir kurgu üzerine kurulsa da anlattığı şeylerin çoğu tarihin acı gerçeklerine dayanıyor ve hayatın içinden çıkan tam bir insanlık dramını gözler önüne seriyor. Afganistan’ın savaş öncesindeki yaşam ile sonrasındaki hayat arasında nasıl bir uçurum olduğunu kıyaslama yaparak gözler önüne seriyor.
Afganistan zengin-fakir kavramının daha belirgin yaşandığı, farklı etnik kökenlerden olanlara ayrımcılık yapıldığı bir toplum olmasına rağmen yine de çocukların okula gidebildiği, uçurtma şenliklerinin düzenlendiği, her şeye rağmen çocuklukların yaşayabildiği bir yer iken bu durum savaştan sonra tamamen ortadan kalkıyor.
Savaş ve beraberinde getirdiği şiddet ve korkunun nasıl egemen olduğunu sonucunda yıkılmış, harap olmuş bir şehir, insana verilen değerin önemsizliği, binlerce can kaybı, verilen yaşam mücadelesi, evlerini, vatanlarını bırakıp başka ülkelere göç eden ailelerin çaresizliği sayfaları çevirdikçe daha net anlamınızı sağlıyor. Sanki sizde ordaymış gibi bunu en derinden hissedip yaşıyorsunuz. Ve en çok da bu durumdan etkilenen çocukların gözünden savaşı görmek, yaşamak dehşet verici bir olay. Savaş rüzgar gibi her şeyi yıkarken, çocuklar toz gibi sürükleniyorlar.
Kitapta aile, dostluk, arkadaşlık, sevgi, ihanet, affetme gibi temalara değinilmiş.
Okurken duygudan duyguya geçiş yapıyorsunuz sadece olaylara değil, karakterlerde sizi çok etkiliyor. Hasan karakterini çok sevdim. Emire sinir oldum. Ali’ye üzüldüm.
Baba’ya şok oldum. Assef’ten ölesiye nefret ettim. Sohrab’a içim parçalandı. Hiçbir çocuk bunları yaşamamalı.
Kitabı okurken zorlandım. Aslında çok akıcıydı. İnsanı alıp götürecek kadar da sürükleyiciydi ama maalesef bir o kadar da acıklı bir hikayesi vardı. Çok hüzünlendiğim, duygusal anlar yaşadığım zamanlar oldu. Bu kitabı kimse ağlamadan öylesine okuyamaz. Çünkü bazı acılar insanın içine içine işliyor. Hafızamdan kolay kolay çıkmayacak kadar etkili, kalbimin en derinine inecek kadar da vurucuydu. Son sözlerimi de yazarın en sevdiğim ama aynı zamanda kitabı özetleyen alıntısıyla bitirmek istiyorum.
“Afganistan’da çocuk çok ama çocukluk yok.” Muhteşem bir yapıt.
