"Şüphesiz zaruret dışındaki her bina, sahibi için vebaldir."
Hz. Enes (r.anh) anlatıyor: Bir gün Peygamber Efendimiz (sav), Medine'yi bizimle birlikte dolaşmaya çıktı. Yüksekçe bir konak gördük. "Kimindir bu konak?" diye sordu "Ensâr'dan falan zâtındır." dediler. Resûlullah sustu. Resûlullah bunu unutmamış olmalı ki, bir gün o evin sahibi kendisine selam verdiğinde adamın selamını almadığı gibi yüzünü de diğer tarafa çevirdi. Bu durum, birkaç kez tekrarlandı. Adamcağız, Peygamberin kendisine gönül koymuş olduğunu anlayınca sahabilere, "Vallahi, Resûlullah'ın bana niçin böyle davrandığını anlayamıyorum." diyerek yakındı. Onlar da, "Resûlullah dolaşırken senin yüksekçe yapılmış evini gördü." dediler. Ensâr'a mensup olan bu şahıs hemen geri döndü, evini yıkıp yerle bir etti.
Bu hadiseden sonra, Peygamber (sav) yine bir gün dolaşmaya çıkmıştı. O evi göremeyince: "Yüksek eve ne oldu?" diye sordu. "Yâ Resûlallah! Evin sahibi bize, senin kendisinden yüz çevirdiğindem yakındı. Biz de sebebini bildirdik. O da, konağı yıktı." dediler. Allah Resûlü: "Allah onu bağışlasın! Allah onu bağışlasın! Allah onu bağışlasın! Şüphesiz zaruret dışındaki her bina, sahibi için bir vebaldir!" buyurdu.
Sayfa 115Kitabı okudu
·
8 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.