Onun merdivenlerde beni öylece bırakıp gidişinin üzerinden bugün tam 25 yıl geçti. Ve o gün bugündür ben vedalardan nefret ederim. Bakışlarım donuk, ruhum ise buz gibiydi. Değişimi iliklerime kadar hissediyor, yıllar boyunca güçlenerek büyüyecek kalın duvarları farkında bile olmadan etrafıma örüyordum. Kavrama yeteneği olmayan bir bireydim belki de. Zira kaçtığım yer ve gitmem gereken yer birbirinden çok da farklı değildi. Sevgisiz, merhametsiz bir dünyada yaşadıgımızı unutturmamak için ellerinden geleni yapan insan grubunun, ne yazık ki tam da ortasına düşmüştüm.
Sayfa 66Kitabı okudu
·
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.