Ağaç, narların ağırlığına hazırlanıyordu o zamanlar. Daha vakti vardı. O vakit gelene kadar çiçekleriyle dinlendiriyordu gövdesini. Ben onun rüzgârıyla, rengi ile sarmaşdolaş olmuşken “sabah”tan geçiyordu nar ağacı, “uyku”dan geçiyor “zaman”dan geçiyordu.
Sayfa 220 - Tuğçe ISIYELKitabı okudu
·
7 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.