Benim bir Şiirim var bir de Şehrim
İstanbul sokaklarında büyüdüm
Çocukluğumu yaşayamadım hep gömüldüm
Üzüldüm ben çok üzüldüm
Şehirler de Şiirler gibi
Yalnız bırakıyorlar
Önce mutlu edip
Sonra unutuyorlar
Şimdi Şiirleşti bu caddeler
Dize dize hep mahalleler evler
İnsanların yüzlerinde hüzünlü kelimeler
Ve gece saatlerinde yalnız Şairler uyumAz
Bir pencere kenarında sabahlarlar
Ta ki Şehrin ışıkları yanıp sönene kadar....