“Ben ve Ebû Bekir Rasulullaha gittik. Nihayet Allah Rasulü’nun huzuruna vardık.
“Hemen ben, Hanzala munafık oldu.
Ey Allahın Rasulü dedim. Rasulullah (s.a.v) bunun üzerine:”
- O nedir (o ne biçim söz) dedi. Ben de söyle dedim: “Ey Allahın Resulü! Senin huzurdayken bize cehennemi cenneti hatırlatıyorsun. Sanki gözlerimizle görüyoruz. Fakat huzurundan çıkınca, eşlerimizle çocuklarımızla meşgul oluyor, mesleğimizi icra ediyoruz. Çok şeyi unutuyoruz. Bunun üzerine Allah’ın elçisi (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu; Nefsim elinde olan Allah’a yemin olsun ki; yanımda bulunduğumuz hâl ve zikir üzere daimi kalmış olsaydınız Melekler döşekleriniz üzerinde ve yollarda sizinle Musâfaha ederlerdi. Fakat ey hanzala bir saat ibadetle bir saat dünya işleriyle uğraşın yeter.
·
29 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.