Bu kitabın beni sarıp sarmaladığınını hissettim, hafifçe omzuma vurup 'endişelenme, merak etme' diye teselli hissettiğini. Hayallerim benim için çocukluğumdan beri en önemli şeydi. Ufaklığımdan bile bunları gerçekleştirmek için çok çalıştım, çok dert ettim. Ama üniversitesiye başladığımda sonucum kötü olmasa da, hayallerim ile alakası yoktu. Hayallediğim yere yerleşemediğim için ben de en mantıklı seçeneği tercih ettim. Belki bu şekilde de dolambaçlı da olsa hayallediğim istikamete tekrar çıkabilirdim ama bunun için gene çok çalışmam gerekiyordu. O yüzden hayallerim tıpkı ben yaklaştıkça benden uzaklaşıyormuş gibi hissettim. Her şeyin benim için bu kadar zor olması beni çok yormuştu. Halbuki bazı insanlar için her şey ne kadar kolay gözüküyordu. Onlar için belki kolaydır belki değildir bilmiyorum ama gene de ben sadece dışarıdan şahit olduğum için bana öyle geliyordu. Ben yıllarca çok çalışmışım ama bir arpa boyu yol elde edememişken o nasıl yapabilmişti, daha mı çok çalışmıştı yoksa sadece şanslı mıydı? Ama daha ne kadar çok çalışabilirdim, bu kadar yorulmuşken daha da çok çalışmak istemiyordum ama bu sefer hayallerime ne olacaktı. Onların bir gün gerçekleşeceğine umut etmeyeceksem artık günlerimi nasıl geçirecektim. Hayallerimi hayatımın amacı haline getirmişim farkında bile olmadan o yüzden hayallerim olmadan ben kimdim, ne için yaşıyordum ? Bu soruların altından uzun süre kalkamadım ve bu sebeple depresyon ve anksiyete ile uğraşmaya başladım. Artık daha iyiyim, her şeyi daha çok oluruna bırakmayı öğrendim. Olacağı varsa olur, olmasa da bu sefer başka bir şey deneriz, sorun değil demeyi öğrenmeye başladım. Kitapta ördüğü atkıları tamamlayınca gurur duygusuna kapılan karakter gibi, ben de bitirdiğim kitaplar ile aynı ilişkiyi kurdum. Lisede iken o kadar çok çalışıyordum ki, kitap okumak bile bir lüks idi, senede birkaç kitap anca bitirirdim. Ama ben de o karakter gibi meditasyon amacı ile başladığım kitap okuma sürecine her yeni bir kitapla birlikte gurur duyduğum için son 2 3 senedir hiç tahmin bile edemediğim kadar çok kitap okuyorum. Bütün bu sebeplerle kitaptaki her bir karakter ile o kadar çok empati kurdum ki. Özellikle bir sohbette sürekli mutsuz olan insanların kendilerine küçük mutluluklar yaratmak için sürekli çabaladığı, yeni şeyler denediği yazdığı yerde çok duygulanmıştım. Buraya kadar okuyan herkes için, kimsenin başarı standartına göre yaşamak zorunda değilsin, hayat bir şeylere bu kadar çok streslenmek için çok kısa ve hepimize bu hayatı deneyimlemek için tek bir şans verildi o yüzden bu şansı kendi gönlüne göre geçirmezsen bunun için üzülecek biricik kişi de sen olacaksın.

Hyunam-Dong KitabeviHwang Bo-reum · Athica Yayınları · 2024406 okunma

·

83 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Rose