İnsan diyince akla ilk gelen sustukları gelmeli sanırım. İçine atıp da benliğini kemiren sancıların kucağında geçen ömrü gelmeli hayat diye başlayan cümlelerin başına. Tanıdığımızı sandığımız insanlara yapıştırdığımız sıfatların ardını merak ettik mi hiç acaba? En son kime “iyi misin?” dedik, daha doğrusu iyi olup olmadığını merak ettik birinin? Küçük birer muammayız koca evrende sırlarımızla. Yoldaş ararken düşman ediniyoruz sustukça, oysa insan içine ışık tuttuğunda çiçek açıyor neydi bu egomuz saksılara kadar kurutan?
Bir aile dramı değil sadece bu kitap. Bizim öykümüz, insanlığımızın, tükenmişliğimizin, korkularımızın kağıda dökülmüş hali. Kaçtıklarımızın, üstünü örttüklerimizin, sahip olduğumuz bütün nefretin cisim bulmuş hali.
Acı, gerçek ve sıradan. Hem de öyle sıradan ki, her birimizin içinde olduğu ortak sorunumuz, anlatamadıklarımızın altında ezilen umudumuz bu kitap. 
Söyleme Bilmesinler
·
58 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.