Ara ara aşka sarıyorum. Sonra... Nietzsche okuyunca geçiyo.
"Beğenmiyorum kendimi" derdi, onun kusur sandığı her zerresine dalmışken, gülerdim... "Keşke fark etse artık" diye içimden geçirmeye başlardım. Kimseyle iki çift laf edesim yokken sana evin perdelerini bile anlatasım vardı. Hiç kimsenin sesine katlanamıyorken senin sesin bir senfoni gibi kulaklarımdan hiç eksilmesin isterdim. Keşke fark edebilsen artık sevgilim...
·
132 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.