eşiğine vardığım o esrik gülüşte sarkıyorum
hiç güneş doğmamış adeta hep eski gülüşümden
kalma bir gölgenin ucunda
bir elimde hatıralar
aklımda ah o vazgeçemediğim her şeye şaşkın
o çocuğun ciddiyete öykünmüş hali
ben bir kuşun kanatlanışında gülerdim o vakit
kuşların kuşlarım olmasını istediğimden çok önceleri
o çok eski gülüşümden kalma bir var olmaya uzanıyorum
ki adıma kuşlar uçsun
ben bakıp bakıp kendime
o çok çok geçmiş kendime geleyim
Sayfa 62 - Klaros YayınlarıKitabı okudu
·
242 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.