Çoğu zaman zihnimin ta gerilerinde, sadece uzak bir bulut, bir anı ve belli belirsiz bir güvensizlik olarak kalıyor, ama bazı anlar geliyor ki bu küçük bulanıklık bütün göğü karartabilecek kadar büyüyebiliyor. O zaman etrafıma, arkadaşlarım olan insanlara bakıyorum ve dehşete düşüyorum. Yüzlere bakıyorum, canlı ve aydınlık, başkaları cansız ve tehlikeli, başkaları kararsız ve samimiyetsiz; ama hiçbirinde makul bir ruhun o dingin kendine hakimiyeti yok.
·
11 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.